Mirosław Ostrycharz

Dobry, przejmujący wiersz. :-)

Dziękuję za miłe słowo. Pozdrawiam

Ale TWA Pana uratuje. Don't worry.

"Ha, ha, no własnie! Po co" Pan to napisał? Przecież to słabe jest.

Ależ moje haiku spokojnie się bronią na tym forum, kochana Pani. A że tylko jedno z trudem się Pani podoba ? Kwestia gustu autora i czytelnika. Są inne niż te, które Pani pisze, a to dobrze, bo czytelnik ma wybór. Nie sądzę, by to haiku akurat było najlepsze, czy też jedyne dobre. Stanowią cykl, uzupełniają się jak wiersze z tego samego zbiorku. Dlatego wpisałem je razem, jedno pod drugim. Pozdrawiam.

klangor o zmierzchu jesień zamyka lato kluczem żurawi

marzenia plany patykiem w piasku ryte tuż przed przypływem

klonowy nosek październikowy motyl frunie w aleję !...

nosi nas jesień porywa jak wiatr liście !... ... inni są inni

puszczam marzenia szybują jak latawce po całym niebie

jest już inaczej choć wspomnienie powraca po dawną chwilę

w kieszeniach noszę strofy – jak barwne szkiełka skarby dzieciństwa

siedzę nad rzeką moje myśli jak liście unosi woda

niebo wieczorem strzępy chmur poszarpanych na mrocznych wzgórzach

w cichej alei rude liście w kałużach płoną i toną

zielony kamyk w dłoni ogrzej zachowaj promyk nadziei

kiedy ucichniesz muśnie cię złoty motyl odurzy cię świat

twoje spojrzenie jasne i ciche jak świt ponad wodami

na rudym liściu mróz powoli wykreśla biały hieroglif

zanim utonie płynie rzeką jak łódka opadły listek

moja samotność to patyk rzucony w nurt płynie ku tobie

nad śpiącą wodą na złamanym badylu chwieje się żaba

na leśnej dróżce nawzajem w sobie toną blaski i cienie

zwódź mnie urzekaj niech noc złamie tajemne szyfry naszych ciał

krąży przy tobie kołuje jak jaskółka moja tęsknota