Irena_Plucińska

grają mi jeszcze szmaragdowe wody południowe wiatry, balsamiczne sosny ze złotego zboża powiewają bławatkiem malowane maki i stokrotki patrząc uważnie podziwiam świat wiem jak unieść się w górę nie odrywając stóp od ziemi myślą wniknąć w księżyc patrząc na wschodzące słońce zatańczyć w kolorze lata, być sobą w deszczu i pogodzie pocałunkiem wypalić trwały ślad na sercu wejść do ogrodu miłości i zobaczyć szczęście prawdziwe malinowy sok ma wciąż ten sam smak jak przed wiekami zbieram i układam w wersy koraliki historii

jesień poi tęsknotą przygasł w niej promień miłości zostało jedynie westchnienie i żal potęgujący obojętność czyja to wina, że stałeś się białym obłokiem? oczekiwanie nic nie da modlitwa nie jest skuteczna samotność to chropowata powierzchnia smutku zderzenie z nią jest niezwykle trudne i powoduje chorobę zwaną oziębłością w niej ból połączony z żalem i serce przypominające kamień tworzę cię w myślach na nowo powiększam twą jasną twarz przypinam ci skrzydła ulepione z wosku przeszłych chwil tkwisz tak silnie w moich myślach że nieraz dotykam twoich palców

poszarpana jak gałąź po burzy ciągle w pogoni za nieuchwytnym jestem wiarą fragmentaryczną jestem nadzieją niepewną jestem miłością nieodkrytą jestem radością , ale nieprawdziwą jestem szczęściem, które zapomniało o uśmiechu jestem iskrą nieskończoności świat marzeń pragnień niespełnionych niepotrzebnych zdarzeń chwil, które zostawiły cierpienie krzyk, wrzask, wielka gwałtowność wzburzone morze, utopione serce a ja naiwna... chcę ponownie rozpalić w sobie ogień miłości

Liść Judyty po leśnej ścieżce wędruje w zapomnieniu jesienny liść przyprószony złotem i codziennością Judyta bierze go w delikatne dłonie i nadaje mu sens przeszłości liść staje się różnobarwną mgiełką w której tańczy wiatr i przegląda się słońce w nim smaki i zapachy tego, co minęło i tego, co ludzie wiary nazywają nadzieją liść klonu zamknięty w dłoniach Judyty staje się symbolicznym doznaniem piękna to piękno świeci nieopisanym blaskiem przebijając się przez złączone ręce dziewczyny Judyta otwiera dłonie, światło liścia ginie przyćmione złem tego świata... liść zastyga w przedsionku nieśmiertelności jako książkowa zakładka

Hotel Szpitalne łóżko stało się moim hotelem w którym słowa rozbija cisza Wyczekuję więc kroków niosących uśmiech i zastrzyki Te kroki dają mi siłę mają moc prowadzenia konwersacji smakują jak truskawki w śmietanie pachną wiosenną łąką są miłe w dotyku, jak aksamit Szpitalny korytarz to najpiękniejsza wystawa kroków w moim tymczasowym anty-azylu

Nadmiar ciężkości Mój indywidualny dzień nieśmiało proponuje mi zmianę czasu na letni Ja - zanurzona po horyzont we wspomnieniach nie wyrażam zgody Wtedy on nie waha się użyć swoich najsilniejszych atutów: - piękna bosych stóp - rosy między wąsami trawy - przelotnego uścisku - pokoju pachnącego ciastem Ulegam Nadmiar ciężkości w jednej chwili staje się preludium do piosenki lata Moje ciało unosi się jak piórko (opadnie dopiero po szóstym kawałku ciasta!)

Nadmiar ciężkości Mój indywidualny dzień nieśmiało proponuje mi zmianę czasu na letni Ja - zanurzona po horyzont we wspomnieniach nie wyrażam zgody Wtedy on nie waha się użyć swoich najsilniejszych atutów: - piękna bosych stóp - rosy między wąsami trawy - przelotnego uścisku - pokoju pachnącego ciastem Ulegam Nadmiar ciężkości w jednej chwili staje się preludium do piosenki lata Moje ciało unosi się jak piórko (opadnie dopiero po szóstym kawałku ciasta!)

Kolor Każda emocja ma swoją osobistą paletę barw która dwoi się i troi w zależności od humoru Czerwień, biel, kobalt połączone ze sobą dają kolor mchu i oddychającej ziemi Purpura, żółcień i czerń są kotarą upragnionych zachodów słońca Fiolet oddaje melancholię oczekiwania lub utraty Najpiękniej prezentuje się koloryt sensu zapodziany gdzieś między glebą a chmurami Trudno go zidentyfikować Jeszcze trudniej zrozumieć