D. Tristesse

Wstaje z łóżka, ciemna nocy kurtyna martwe osłania przedmioty lecz dotyk rozpoznaje ich nazwę Słyszę wahania ścian nieznoszących głuchej ciszy. Drży podłoga, stopa rytm wystukuje i gra muzyka w domowym zaciszu. Bez sceny, instrumentów i nie licząc na aplauz po występie złożonym nie czekając na brawa, kwiaty zasłużone. Kończą swą arie bezspornie piękną, niekomercyjną, tylko dla mnie i w pełni wytwornie zamykają świat złudzeń mówiąc, że sztuki podłożem jest...skromność..

Ty mnie bierzesz do siebie, mówisz do mnie- kochany, wspaniały.. myślę..kimś wyjątkowym jestem dla Ciebie, inny od mężczyzn pozostałych. Jak nowy model, prototyp testujesz, dużo frajdy masz ze mną i zabawy lecz własnym szczęściem się kierujesz i rodzą się w mej głowie obawy. Gdy nasycisz się mną wreszcie, wtedy rzucasz w przepaść ciemną i straszną, zabierając ze mnie to, co najlepsze. A ja w płaczu tonąc czekam... aż przyjdzie ta chwila i moje uczucia wygasną..