Biała Dama

Twój wiersz jest pełen uroku. W subtelny a zarazem bardzo obrazowy sposób przedstawiasz piękno motyli. Bardzo miło było go przeczytać.

zamknąć w dłoniach słońce, niby owoc dojrzałe. ogrzać nim serca ludzi zmartwiałe. i choć to przestarzałe, powiedzieć kocham, kiedy jest się sobą naprawdę... i całować długo namiętnymi ustami, mglistymi, mglistych ludzi, obejmować ramionami. i płakać choć trochę smutkiem niczyim, we mgle żalu ziemi zapomnianej.

może i powiem, chociaż jeszcze nie wiem co. też pozdrawiam

gdzie zaginęły listy i miłość ? dokąd odeszli samotni wędrowcy ? czemu gwiazdy, zamiast spaść, pomknęły ku górze ? nie wiem i nigdy nie powiem jak to jest stanąć wśród ciszy księżycowej, w bezmiarze nieba i stepu na obcej planecie.

Gwiazdy zgasły na niebie , Zniknęły w otchłani . Ja spadam wraz z nimi , Czarne ściany przed nami . A przedemną mrok , pustka , Dna przepaści nie widać , Choć to świt . Daleko to jeszcze , By zalśniło słońce na niebie.

Gwiazdy zgasły na niebie , Zniknęły w otchłani . Ja spadam wraz z nimi , Czarne ściany przed nami . A przedemną mrok , pustka , Dna przepaści nie widać , Choć to świt . Daleko to jeszcze , By zalśniło słońce na niebie .