Mateusz Broniecki

Ogień, który pojawił się tak niespodziewanie nadal płonie, Swym zimnym blaskiem odbija się w srebrzystej łunie ulatującej z oczu, Jego płomienie nie zmalały, nawet jeśli powinny zgasnąć, Żałuję, że wygasły u Ciebie. Blady cień samotnie podąża za swym samotnym panem, Jego pan jest wolny, choć wydaje się być uwięziony w samym sobie, Gdy uda mu się uwolnić, ogniste pęta ściskają go jeszcze mocniej, Żałuję, że Ciebie uwolniły. Blady cień błądzi w ciemności razem ze swym panem, Ciemność koi ich zmysły, lecz przez nią są niewidoczni dla świata, Pan jest częścią świata, choć czuje się nikłą częścią samego siebie, Żałuję, że już nie chcesz mnie dopełniać. Pan biegnie we własnej ciemności, jego cień sunie za nim, Wiatr wysusza srebrzyste krople, nakładając maskę radości na jego twarz, Biegną przez rajskie ogrody mijając setki przepięknych kwiatów, Żaden z nich nigdy nie dorówna Tobie.