SZP

Sen Kładę się senny, leże tak mętny, myśli biegną w głowie, w ciszy nikt nic nie powie, boje się kolejnej minuty, gdy śmierć wybija kolejne ciche nuty, zimna ciemność mnie spowija, życie tak nam szybko mija, i ciągle sobie zadaje pytanie, czy jutro wstanę? czy jutro dzień nastanie? w którym od życia dostane lanie, a może los się uśmiechnie, i powiem do kogoś kochanie.

Ból jest to żar, w me serce dźga, parzy wnętrzności, pali kości, jest ogniem nieprzerwalnym, piekielnym płomieniem nieugaszalnym, jego dym dusi myśli, marzenia pokrywa sadzą, lecz gdy dwoje ludzi sobie miłość dadzą, ten parzący ogień bólu, potężna uczucia siła gasi, wtem nadchodzi pokój w sercu i duszy, a ogień niczego już nie ruszy, bo miłość stoi na straży, i ból w więzieniu osadzi.

hmmm... ale z jakim Brzegiem Zuźla Ci sie skojarzylo????

Smętny wieczór, samotny wieczór, gdy zapad zmrok brak mi tchu, sam siedzę jak posępny posąg, wokoło mnie jak by zjawy, szepczą na ucho, zimny oddech kładą, pustka ogarnia, bezsilność rozkłada, strach poruszyć ciszę, serce łomocze, ciemność powoli dusi, myśl sie kołacze, dziś już koniec? jutro wzejdzie znów słońce? nadejdzie lepszy dzień? a może ciemne moce, zniszczą ostatnią nadziej, ze lepiej się podzieję, lecz kiedy kwiat miłości, rozwinie swe płatki namiętności, w tem każda ciemność musi ustąpić, serce mocniej zabije, uderzy jak dzwon, poruszy ten posąg i cierpieniu zagra won, cierpliwość wynagrodzi, zstąpi w ten czas szczęście i ból schłodzi, bo MIŁOŚĆ jest wiosną uczuć.