Starowinka blada, sucha snuję się jak zjawa na trzech nogach świat przemierza, jemu pokłoniona
i tylko niezdarny starczy gest i tylko wątły szept
daje o sobie znać, że jest
Umęczona, obolała, wychudzona nie dospana, oko mgłą zachodzi
matka bez dzieci, babcia bez wnuków ,wyczekuje wizyty i każdego wieczoru gdy do łóżka się kładzie, kamień pierś jej rozgniata
łza jak rzeka swe koryto wypełnia
bo nikt nie przychodzi
Dlaczego miłość się zestarzała
dlaczego zmarszczki przyodziała
dlaczego w krzyżu łamie ja ?
Śmierć spacerując po wybrukowanych uliczkach, tupiąc czarnymi obcasami
piękna młoda i jakże żywa, ujrzawszy miłość padła na kolana i zalała się łzami
Rajstopy podarła, krew popłynęła przed pełne oblicze starości
Płacząc śmierć oddała pokłon miłości
I patrzyły na siebie ze smutnym zrozumieniem jak dwie siostry, jak dwie kochanki
które odnalazły się po latach tylko, że jednej z nich życie nie przynosiło śniadań do łóżka, los nie całował w policzek, bóg przygotował niespodzianki
Więc padła przed miłością śmierć na kolana, a w jej wzroku zamieszkała trwoga
sklinała na bezduszny świat, sklinała na nie czuły los,chciała sklinać i na boga
Wstała i miłość za rękę wzięła taką mysią: małą, szarą i cichą.
Przytulała ją tancerka, a śmiertelna rosa błyszczała na siwych włosach
I ukoi jej cierpienia, konwulsyjne próby bycia, czuły pocałunek złoży,
ciepłą pierzyną wieczności otuli , do mogiły ułoży
kołysankę jej zaśpiewa ,ramionami okryje, o tym że boga niema i ona też nie żyje.
I tak odeszła miłość w sen wieczny, w objęciach śmierć ją trzymała
pierś jej zastygła gdy usta ustom spokój przyniosły
bo tylko śmierć miłość kochała.