Serafiel

wiersz uspokaja :) wywołuje pozytywne emocje. zastanawia mnie, czy długość zdań to zamierzony cel, nieco się gubiłem momentami. najważniejsza jest jednak treść, a ta, jak wcześniej wspomniałem spodobała mi się.

Porównajmy to kolosalne zjawisko do przeszłości. Tak. To jest fakt. Jesteśmy świadkami nowej potęgi. Na targu wszystkiego, gdzie handlujesz niczym. Przykro mi… Świat przestaje być zagadką. Słyszysz?! Idziemy drogą światłości. Mówią mi o tym Twoje pierścienie. Dostrzegasz?! Ciemność na drodze kamieni. Zakłamanie na szlaku spalonych żarówek. Szepczą mi o tym zatrute języki. Istnieje już tylko ten sens. Jedyny schowany między wyrazami. A oni nawołują niemo.. Mają zamknięte oczy i … Mówisz?! Głosisz słowo. Twoje słowo ma wartość metalu. Jesteś Detoksykowany wciąż od nowa. Gdzie nie pójdziesz, wszędzie ściana. Przewalone na amen. Świat- pokój bez klamek…..

Witem. Nie jestem zwolennikiem wierszy rymowanych, jednak Twój przypadł mi do gustu. Klimat utworu przyciąga uwagę, "historia" zaciekawia czytelnika. Niektóre fragmenty przypominały mi bardzo teledysk do "Ov Fire And The Void" Behemotha, niemowlę, diabeł, ludzie cali w piasku. Moja (tylko) sugestia, bowiem nie uważam się za znawcę, ani tym bardziej za krytyka. Może popracuj nad rytmizacją wiersza.