Irmina Osińska

Minutą ciszy pełną nostalgii uczciłam wielkiego Wenecjanina Pani Anno, poprawiam oczywiście bez dyskusji,pozdrawiam...

Pani Anno ja nie odbieram Pani wypowiedzi jako ingerencji w przekaz a powyższe dywagacje proszę potraktować jako zwykłą polemikę nad konstrukcją wiersza. Daleko mi do profesjonalnej poezji,tak jak wielu z nas czasem coś napiszę,pozdrawiam. Dziękuję również Pani Rymowance,miło mi, pozdrawiam.

Nim spłoną oczy,umrą marzenia, Usiądźmy na chwilę razem, Tyle jest jeszcze do powiedzenia, Gdy miłość jest drogowskazem. Tyle jest pieśni niewytańczonych, Gestów zawisłych w przestrzeni, I tyle uczuć niewysłowionych, Czy uda nam się to zmienić... Mówisz że kochasz,że śnisz nocami, Powracasz do przeszłości, Ona odeszła,zostaliśmy sami, Gorycz to spadek miłości. Jak mam powiedzieć nie raniąc duszy, Że czas zbudował nam tamę, Że tego muru nic już nie skruszy, Bo tak nam było pisane. A jeśli kiedyś po drugiej stronie, Skrzyżują się nasze drogi, Złączymy serca i spleciemy dłonie, Wyśnimy o szczęściu sen błogi. Iskra nadzieji niech będzie zarzewiem, Płomiennych wyobrażeń, Czy się dopełnią kiedyś tego nie wiem, Wierzę że czas to pokaże...

Dziękuję wam Panie za miłe komentarze,myślę Pani Anno że można na tym poletku czynić modernizacje bez szkody dla wiersza,można wytrącić wiele przymiotników, uszczuplić treść,zmienić formę bez zmiany tematu,to realne,chodzi tylko o to czy warto,z komentarzy wynika że on się wielu osobom podoba bo jest łatwy w odbiorze, a to daje już satysfakcję:)Pozdrawiam serdecznie. P.S.Pani Emilko,pisząc tego rodzaju wiersze ja też zwalniam...To relaks.

Dziękuję za opinię Elu,masz rację,za szybko piszę,te zwroty zastąpić można mniej banalnymi,jak:Wciąż pulsujące jej tchnieniem, Żeglując w cichej rozterce, pozdrawiam serdecznie

Poranek słońcem zakwitł na niebie, Dodając makom czerwieni, Złotym promieniem zawisł na drzewie, Tworząc seledyn w zieleni. Świeżym oddechem westchnął w przestworza, Uśmiechem powitał obłoki, Przejrzał się w toni spokojnego morza, I w dzień skierował swe kroki. A życie płynie,wolno się toczy, Wśród jego cieni i blasków, Czasem nadzieją zagląda w oczy, Lub nas zamyka w potrzasku. Są dni pochmurne,pełne nostalgii, Są piękne,niezapomniane, Jak by je w duszę wpisał Vivaldi, Dla nas skomponowane... Więc o poranku usiądźmy chwilę, Aby ogarnąć spojrzeniem, Wilgotne nocną rosą żonkile, I róże kwitnące płomieniem. Niech wyobraźnia maluje kwiaty, Układa w barwne kobierce, Snuje bezwiednie takie tematy, Jakie dyktuje jej serce.

Bywa Anno że i bez hałasu chaos potrafi zgubić c,natomiast jeśli chodzi o Twoje pytanie to przyznaję że nie znam na nie dokładnej odpowiedzi,wiem tylko że tak bywa,czas namiesza,poprzestawia wszystko co tylko się da,a później utnie sobie krótką drzemkę a my ścigamy go chaotycznie układając wszystko od nowa... Również pozdrawiam:)

Jak widać chaos wkrada wkrada się wszędzie tam gdzie tylko może,zawsze musimy go eliminować:)Pozdrawiam

Zmierzch ukołysał senną przyrodę, Tulą się wierzby przy drogach, Księżyc spogląda w spokojną wodę, Niebo lśni w zorzy pożogach. Łąki i lasy mgłą otulone, Zbierają diamenty rosy, Wiekowe sosny milczą skulone, Wsłuchane w tajemne odgłosy. Oblicze nocy usiane gwiazdami, W zadumie spogląda na ziemię, Zwiewnym oddechem błądzi nad polami, Przenika baśniowe cienie. I tylko myśli budzą się do życia, Szybując w nocne otchłanie, Śledzą lustrzane przeżyć odbicia, Wpisane w przemijanie. Czas zignorował wsystkie reguły, Pomieszał chwile z wiecznością, Na teraźniejszość stał się nieczuły, Zastygł obojętnością. W obłędny taniec puścił epoki, Pomieszał ich drogowskazy, Sam się pogrążył obok w sen głęboki, Poprosił chaos o azyl...

Dzień przetarł słońcem zaspane powieki, Ogarnął spojrzeniem budzący się świat, Przez drżące opary płynące znad rzeki, Westchnął tęsknotą mały,polny kwiat. A za nim drugi i łany łąk całe, Strząsały rosę budząc się ze snu, I słały ku niebu hymn na Boską chwałę, Co płynął w przestworza swą pieśnią bez słów. W ciszę poranka wkroczył śpiew skowronków, Ukryty w gąszczu odezwał się kos, Zbudzony motyl przyglądał się słonku, Kołysząc trawy delikatny kłos. Co może dostrzec nieśmiertelna dusza, Kiedy ogarnia przeciwległy brzeg, Eurydykę,przy niej Orfeusza, I harfę co umie wstrzymać nurtów bieg. Wpatrzeni w siebie poprzez mgieł opary, Snują utkany w mitologię sen, A napełnione ambrozją puchary, Rzucają w ich dłonie swój złocisty cień. To życie mija jak senne marzenia, Lecz w tą ulotność wpisany jest czar, Czarem znaczone są także wspomnienia, Wciąż dryfujące pośród jego fal. U stóp Olimpu muzy pogrzebały, Tego co rozpacz bezdenna zgubiła, Tylko wartości wzniosłe pozostały, Przez które miłość go poprowadziła. Eurydyka wróciła do niego, Bo taki związek nigdy nie umiera, Paradoksalne i niewiarygodne, Że to śmierć właśnie te wrota otwiera.

Płaszcz ulotności okrył myśli cieniem, Wpisał je w strony odległej epoki, Więc pozostały już tylko wspomnieniem, Bywa że pamięć rozjaśnia jej mroki. Akcentem nostalgi znaczy próżne słowa, Które gdzieś błądzą w obszarach niebytu, I rezonują w duszy wciąż od nowa, Smakiem goryczy,barwami zachwytu. Serce wciąż bije rytmem nieodmiennym, Choć inną melodię czas na nim wymusza, Zamglone oczy gubią blask płomienny, I coraz częściej wiatr je z łez osusza. Dróg zapomnianych nikt już nie odwiedza, Codzienność innymi sobie spaceruje, Co było wspólne podzieliła miedza, Cisza milczenim obrazy maluje. Zbłąkany Anioł zniża swój lot czasem, Wraca pamięcią do dni co mineły, Zgaszony błękit przestał lśnić atłasem, Złote promienie w mroku utonęły. Siada na chwilę pod przydrożnym drzewem, W zadumie śledzi potok przemijania, Co źródłem czasu łączy ziemię z niebem, Skrywając w swych nurtach tajemne przesłania.

Sylwiam,podzielam Twoje zdanie co do skutków natury psychologicznej,różnie można do tego podchodzić,dla mnie osobiście tylko dusza nie jest kwestią umowną, spowiedź...to ja znam najlepiej swoje sumienie,jesli juz to przed samym sobą,wtedy wiem ze nie skłamię,czy każdego stać na to ?Ja mam wątpliwosci...

Choć byś tematu głębię całą, Podała na swych myśli dłoni, Prawda nie będzie doskonałą, Firana życia ją zasłoni. Ja ni Vivaldim ni Chopinem, Już nie zostanę,nawet nie chcę, Będąc ubogim serafinenem, W pokładach duszy swe intencje mieszczę. Za swe cierpienia sam zapłacę, Kredytu nie chcę,moja wola, Czy stracę więcej niż dziś tracę, Byc może,taka moja rola... I jeszcze jedno dziś Ci powiem, Dawno się wzniosłem nad fasady, Nie wiem na pewno,lecz się dowiem, Co nucą życia serenady. Czy stać Cię na dwa krótkie słowa, Mam wątpliwości,moja wina, Czy warto wszczynac wciąż od nowa, Temat co przeszłość w nawias spina. Jedno pytanie,tak babalne, Dziś postawiłem,gdzie odpowiedź, To życie jest tak wirtualne, Duszy nie zbawi żadna spowiedź...

Rozsądek podpowiada że to my kujemy swój los,ja zastanawiam się nad czymś innym, czy to czasem on wbrew naszym intencjom nie płata nam figli...

Mityczny i mistyczny raj Damo,Wierzysz..?

Nie udało mi się w rozmyślaniach pominąć i tej refleksji... Poetki pewnie ze mnie nie będzie,za to za dużo mówię, chyba się wycofam,dziękuję Pani za uwagę,pozdrawiam wdzięcznie.

Dziękuję Panu,pozdrawiam

Odejdę,lecz dokąd,nie wiem, Niewiele od życia chciałam, Tak ciężko żyć w samotności, Dlatego serca słuchałam. Czy ono mnie okłamało, Mgłą przesłoniło me oczy, Może naprawdę kochało, A dziś za miłość krwią broczy. Odejdę bo los mi tak każe, Że łzy,że wszyscy daleko, Czas mnie z pamięci wymaże, Otoczy spokoju opieką. A kiedy usnę zmęczona, Magnolie zanucą pieśń cichą, Reszta się sama dokona, Przede mną droga do nikąd.

Również pozdrawiam

Ma Pani rację,to brak doświadczenia,dziękuję i pozdrawiam

Dziękuję

Podaj mi rękę Matko, Utul me serce w rozpaczy, Odeszłaś ode mnie bez słowa, Niech Bóg Ci to wybaczy. Dziś sama spijam tą gorycz, Te łzy które mi tylko zostały, Owoc mych błędów śpi obok, On milczy,jest jeszcze mały. Gdzie jesteś,dlaczego Cię nie ma, Pustka w mej duszy panuje, Przyszłość jak życia trema, Milczy bo słów jej brakuje. Samotność,ból i milczenie, To spadek który dostałam, Kocham Cię Matko,wiesz o tym, I zawsze będę kochała.