karl89

Tu chodzi o sytuację, gdy ulicą jadą samochody i rzucają cienie okien na sufit. Wtedy te okna poruszają się po suficie razem z pojazdami i po chwili znikają :)

Przyglądają się nam W ciszy Leżymy Kochamy się Gdy śpimy Dusze z okien falujących na suficie W rytmie disco ulicy

Nie widzę tu niczego obrzydliwego :)

Na początku była woda i zrodziliśmy się już umoczeni w macicach kobiet przeklętych wyjęci wyszarpani między niewiastami i ich nogami

Ciekawy wiersz, zwłaszcza zakończenie bardzo dobre :-) Jedyne, co bym zmienił, to słowa "ku ostrzeżeniu" na np. "ku przestrodze" bo jakoś tak źle się czyta czterosylabowe "ostrzeżenie". Pozdrawiam Karol

Samotność też jest sztuką - - jak umieranie... A moja samotność przenika przez ściany... Jak ona to robi, że wszędzie jej pełno? Precyzyjnie wypełnia każdą przestrzeń, oddycham nią jak powietrzem. Może muszę to robić, by przetrwać? Czasem żałuję, że nie jest radioaktywna - - już dawno bym nie żył. Tak - na pewno bym się męczył i zapewne by bolało... Ale jakie zakończenie?! Czyż nie warte zachodu?! Niektórzy mówią, że lubię jej zapach, że to dlatego nie chcę się rozstać. Wyssane z palca! Chore! Niedorzeczne! A może...? Jest w niej tyle uroku... ...od czasu do czasu. A potem? Cisza dudniąca w więzieniu kości wypływająca z oczodołów potokiem smutku nagle i bez zbędnej kurtuazji miażdżąca spokój. Samotność, jak wszystko, potrafi zabić zakamarki filigranowej duszy.

Dziękuję za cenne i celne (jak zawsze) uwagi :-)

Gdzie tu jakieś wersy? Przy takim układzie, ten wiersz(?) się źle czyta. Nawet nie ma się ochoty zaczynać czytania...

Co to za dziwoląg? Kto go popełnił, niech się zaraz przyzna. Jaki głupiec nabazgrał te wyrazy bez sensu? Jedno natchnienie Kilka myśli niezobowiązujących Parę zdań nielogicznych Starym długopisem – żeby chociaż piórem eleganckim, drogim Wśród stosu papierków, karteczek i kubka z herbatą Może przy biurku lub na kanapie Pięć minut i po sprawie Więc żeby od razu nazywać to sztuką?