Chudy Szczepan

Witam wszystkich, to mój pierwszy post i zarazem pierwszy wiersz, chociaż nie nazwałbym tego wierszem. Proszę o wszelkie komentarze, jeśli trafi się jakiś przychylny, w co wątpię, to będzie miło, więc nie krępujcie się powiedzieć, co myślicie o mojej próbie. Szkolna sala, brudny parkiet przy tablicy Marian z Markiem. Koleżanki i koledzy nie ufają już ich wiedzy, a przy biurku stara baba, jest powodem ich dumania. Na zadane im pytanie z wiedzy ścisłej niebywale, w popłoch wpada Marian z Markiem już za włosy Marian szarpie. Marek wzrok swój wbił w podłogę i w swych trzewiach poczuł trwogę. Cisza w sali, nikt nie pisnął, pozostało zęby ścisnąć, konsekwentnie nic nie mruknąć podtrzymując nutę smutną. Odezwała się więc baba głosem tęgim niczym grabarz: "Chłopcy drodzy, znowu lufa, szybko oddam przez was ducha. Teraz żwawo, marsz na miejsce rozmyślajcie o swej klęsce". Wtedy Marian pierwszy rusza, za nim smutna Marka dusza i tak Marian dostał pałę, wraz z Marianem także Marek.