Marcin Abel

Z mojej głowy wypłynął dziś potok myśli Woda targnęła po ziemi Z wolna rozpychając na kamienie Spojrzałem w niebo Znalazłem niezajęty kawałek Przysiadłem pod nim Czując na sobie więcej Słońca

Może i wierszyk nie ma powalającego na ziemię przesłania, ale budzi we mnie skojarzenie z taką bardziej rozbudowaną fraszką. Może tylko jakby trochę skrócić i dopracować technicznie to całkiem fajnie by wyszło.

Dla mnie ekstra tylko osobiście mnie brak sensu nie przekonuje bo często prowadzę takie autodestrukcyjne życie i jakiś sens w tym dostrzegam... Ale to już takie moje spostrzeżenie na marginesie. Podoba mi się szczególnie ilość "nowoczesnych" słów, których użyłaś bo bardzo je lubię. Bardzo plastycznie zbudowałaś nimi w mojej głowie obraz nocnego klubu, pustego stolika i tych sypialni gdzieś daleko...

A ja podchodzę to tego inaczej. Podmiot liryczny jest osobą w raczej depresyjnym stanie z uwagi na to, że jest niekochany pomimo wszystkich usilnych starań... Takiej osobie daleko do iskier i ognia, jest raczej jak kropla deszczu sunąca po szybie. Z tego powodu zupełnie rozgrzeszam za brak fajerwerków na zakończenie. Dla mnie wiersz ujawnia stan duszy człowieka zawiedzionego przez życie - ale nie neurotyka, który bije pięściami w ścianę - tylko szarego małego człowieka, który jak u Emily Dickinson znosi swoje trudy w spokoju i milczeniu, przynajmniej częściowo pogodzony z losem. Wiersz ma swoją wartość i podoba mi się ten brak krzyku i lamentu...

Choćby za samą sympatię dla NIN masz u mnie spory +... Utwór jest ekspresyjny i budzi wiele silnych skojarzeń. Jednoznacznie pokazuje, że jesteś teraz niezależna, z wszystkimi tego dobrymi i złymi konsekwencjami. Underneath ii all we feel so small, the heaven fall, but still we crawl... Right?

Zauroczyło mnie naprawdę. Zbudowałaś bardzo fajny i wyraźnie odczuwalny nastrój.