Marcin Abel

Dzięki... Spostrzegawczość to bardzo cenna cecha...

niech K. poda pistolet zastrzelę świat ostatnim pociskiem pokłady miłości wyczerpane, resztki w rękach ekstremistów...

a może bardziej noir... umrzeć... wyjdź z uniesionymi rękami ocalony... dalej w od łez padołu kolana wytarte a byłem gotowy... to taki freestyle, ale do Twojej wersji nic nie mam bynajmniej. Uważam, że ma swój charakter. Kojarzy mi się z niebieskością zimowych wieczorów... i rozkopanym grobem...

...ostatnią różę z zapachem odejścia dla mnie małe pudełko z Twoim sercem w środku... jeśli chodzi o wiersz jestem jak najbardziej na tak... tylko czy takie "higieniczne" rozstania istnieją? obawiam się, że nie ma jednak ucieczki od bólu przy rozrywaniu zrośniętych światów...

Odważnie i nietuzinkowo. Nie do końca się interpretuję, ale to dlatego, że akurat mam... to coś...

doceniam już parę lat... od paru miesięcy niestety na odległość i po części właśnie o tym...

Twoje rozbite na cyfry zapisuję z dłoni skompresuję w sny okazałaś się analogowa…

zapraszam na mojego bloga, gdzie miniatury ilustruję dodatkowo obrazami lub muzyką. marioknz.wordpress.com Pozdrawiam.

krzyk z Twojego podźwięk mojej ciszy po Tobie krzyk z Twojego podźwięk w mojej ciszy po Tobie

Dziękuję Serdecznie za komentarze.

Ja wstaję tak ciężko, że kołdra jest dla mnie bardziej jak setki rozgrzanych na słońcu bloków piramidy. Fajny koncept.

Zastanawiam się jakie znaczenie ma tytuł. To chyba była niefortunna zamiana miejsc... Malujesz w moich myślach bardzo wyraźny obraz, a nawet uczucie wilgotnego i mglistego chłodu. Podoba-mi-się-to...

Na mnie też podziałało - zwłaszcza mocne uderzenie na koniec...

Wszystkie te potworne myśli i obawy które spychamy na bok kiedyś jednak mogą stać się prawdą. Gdy prawdą się stają jest jak napisałaś. Pozostaje się tylko irracjonalnie trzymać swojego oddechu i myśleć o każdym następnym. Czeka na nas szaleństwo... Skróciłbym do absolutnego minimum (ja tak zawsze), ale bardzo mi się podoba.

Runęła niewinność. W każdym z nas musi się kiedyś zrodzić pytanie. Tak samo jak zwątpienie i jak miłość również. Ale to takie moje przemyślenie tylko... Podoba mi określenie :małe rączki:. Bardzo to poruszające jak mucha zostaje raniona, a potem umiera... Nadałaś temu małemu stworzeniu nowy wymiar w moich myślach, może nawet trochę to bardziej do mnie dotarło niż samo przesłanie wiersza. Wiersz jak już napisałem poruszył mnie - moim zdaniem bardzo dobry. Długo nie tknę żadnej muszki... Może nawet komara...

To jest to... Wiersz jakbym dostał w twarz... Pierwszą strofę usunąłbym, - wiersz stałby się jeszcze bardziej uniwersalny. Końcówka naprawdę robi wrażenie. Gratuluję konceptu...

Oceniam na plus. Podoba mi się struktura i płynność. Treść jak najbardziej, zwłaszcza że na mojego przyjaciela mówią RZEKA... ;)

mam 24 lata urodzony podczas awarii reaktora dziś ponownie złowroga materia tęsknię do ciepła rozszczepianych atomów

Urocze i Nostalgiczne. Bardzo miło było przeczytać..

Ja też myślę, że wiersz miałby więcej wyrazu gdybyś zostawiła tylko najmocniejsze Twoim zdaniem słowa. Zdecydowanie docierasz do mnie z całym obrazem sytuacji i uczucia, ale osobiście preferuję jeśli wiersze o takiej tematyce są niczym cios - nagłe i bardzo mocne. Chociaż z drugiej strony opisujesz uczucie w bardzo złożony i dokładny sposób, z różnych stron, obawiam się jednak, że poświęcając dłuższy czas na czytanie trochę się oswajamy z bólem i nie dociera do nas aż tak mocno jak podejrzewam, że chciałabyś. Wiersz podoba mi się, jest taki namacalny i autentyczny.

podłoga rozsypana a muzyka wciąż gra sopranami kłując mnie w duszę krok za krokiem poprzez basy spadam w niskończoność tej chwili zamknąć w niej nasze złączone dłonie świt zostawi nas na pastwę cichych poskręcanych myśli

Muszę również przyznać, że wiersz jest trudny, ale za to bardzo ciekawy. Bardzo osobisty? Trochę nie rozumiem tej kwestii z rozumem, ale to pewnie dlatego, że nie wierzę w to pojęcie... Wzbudza refleksję i chociaż mógłby być jeszcze bardziej nastrojowy to podoba mi się.

mocne... te zaserowane uszy ciągle czuję w głowie - pewnie o to chodziło... ja także lubię ciszę i jak najmniej słów.

Cieszę się waszym szczęściem i cząstkę tego poczułem czytając. A to w poezji dla mnie najważniejsze.

Chciałbym wierzyć tak jak TY... Wiersz wzbudza refleksję, ale to raczej proza z rymami... Nie ujmując nic jego merytorycznej wartości.