Jozef Kania

Moje życie to ruina. Tyle razy słyszałem to od innych i myślałem sobie: Jak to? Przecież to niemożliwe…A jednak to bardzo realne, zwłaszcza, kiedy przekracza się pewną granicę wieku. Dzisiaj powyższe stwierdzenie stało się moim udziałem. Deszcz wystukiwał o szybę rytm, do tylko sobie znanej melodii, dyktując tempo moich przedpracowych ablucji.. Krople ostatnim tchnieniem wołały: „Wyjdź już do nas – dochodzi dziewiąta”. Suche pożegnanie, drzwi, schody, skrzynka na listy. Niezmiennie, codziennie to samo i tak samo. Wyszedłem. Cholera…parasol. A co tam i tak się pewnie nie przyda. Poza tym nie lubię parasoli bo często je gubię. Tak naprawdę to zapomniałem – też , tak jak zwykle - tylko nie chciałem się przed sobą do tego przyznać. Z pierwszymi kroplami porannej bździny, które mnie dotknęły spłynęła wszelka motywacja do działania. Ciało, jakby pozbawione nagle energii, za pomocą magicznej dłoni, która wyrwała przewody zasilające, opadło jak sflaczały balonik. Pojedynczy stopień przed drzwiami na klatkę schodową nie był tak twardy jakby wskazywała logika. Mózg zwolnił obroty z około czterdziestu procent swojej mocy do może czterech. Podstawowe funkcje miałem cały czas pod kontrolą. Sprawdziłem. Ruszyłem nieznacznie ręką, później nogą. Chciałem krzyknąć, lecz dźwięk padł na bieżnię, tak jakby zaczepił nogą o taśmę startową. Mowa odeszła w zapomnienie. Właściwie jej nie potrzebowałem, bo dawno przestałem się odzywać do innych, sprowadzając swoje wypowiedzi do cichych zaprzeczeń, westchnięć i burknięć. Nawet żona kręciła już tylko głową i tak milczeliśmy już nawet nie wiem, od kiedy. Może to i lepiej, chociaż nie krzywdzimy się już, chociaż tak często niegdyś. Wzrok chwilami oszukiwał, lecz i tak już nie potrafiłem patrzeć na świat tak jak kiedyś. Codzienność zbiła otoczenie w jednolitą, bezkształtną papkę w bliżej nieokreślonym kolorze Tyle mi powinno wystarczyć. Spojrzałem na zegarek. Cholera, już pięć po dziewiątej. Z trudem dźwignąłem swoje nieludzko ciężkie i teraz trochę jakby obce ciało. Stawiając krok za krokiem, podążyłem chodnikiem. Moja droga do pracy jest jak bezcielesna pępowina, osnuta na ciągle za małych zarobkach, która od trzech lat łączy mnie z tą samą firmą. A tam syf i ciągłe zmiany – „…na lepsze..”. Kaisen – akurat! Myśli kłębią się z wysiłkiem jak węgorze w krowiej głowie rzuconej na przynętę. Dlaczego tak wszystko zwolniło? Przeszedłem parę metrów, a normalnie już byłbym przy samochodzie. I jeszcze ta baba – „Taaraaa…Taaraaa…” Wściec się można na psy i ich właścicieli. Pierwsze srają i szczają gdzie popadnie, a drudzy drą gęby, budząc dzieci i uprzykrzając życie innym. Kobieta niedowidzi, ledwo ciągnie nogami, ale z pieskiem tłucze parę kilometrów dziennie. Idiotyzm. Dziewiąta piętnaście. Mijam murek służący kiedyś dzieciom do zabawy, klepania piłką i wspinania, a teraz tylko straszący sterczącymi prętami i pokruszonym betonem. Tylko czekać, aż się coś stanie i rozwalą to wszystko w proch. A jak się już zabiorą, to i z tym drzewem, co korzeniami pruje chodnik, zrobią porządek, chociaż smutno mi będzie bez niego. Słońce smali tak niemiłosiernie tego lata. Docieram do parkingu i z trudem odnajduję samochód – nie wiem czy to z powodu oślepiającego światła, czy z winy pamięci – czy też raczej jej braku. Coraz więcej jest pojazdów i niewiadomo, o której człowiek musi wracać z pracy, aby móc zaparkować. Wsiadam do samochodu i szukam panelu do radia wśród chmary niepotrzebnych papierów, które noszę w teczce. Trwa to niemiłosiernie długo, lecz słuchanie jazz’u w drodze do i z pracy to momenty, które w tym rozchwianym świecie są dla mnie filarami bytu. Muszę chwilę odpocząć. Opadam na siedzenie i łapię parę haustów gorącego, świszczącego powietrza. Z trudem montuję panel …Cholera…zawsze jak włączam radio to trafiam na wiadomości … Jak przez mgłę słyszę jednocześnie informacje i pukanie w szybę…. „ Halo, halo! Tu reporter waszego radia. Właśnie stoję przy samochodzie pana Józefa K. Dzisiaj, dzięki uprzejmości jednej z naszych wiernych słuchaczek, właścicielki uroczego pieska o imieniu Tara, będziemy mieli okazję na żywo uczestniczyć w ostatnich chwilach jego życia…”

Na pohybel...

Ile masz lat chłopczyku? Według nicka - jakieś 8-10lat... To Twoje wejście to słaba prowokacja ...

Tekst rutkowski - i dobrze. Wiele osób tutaj ma problemy z określeniem własnego Ja w pisaniu, cięgle poszukuje. Jeśli chodzi o mnie, to koniec tylko zbyt płytki. Początek skojarzył mi się z "Mechaniczną pomarańczą", ale to może przypadek. Poza tym wakacyjna flauta dopadła większość uczestników tego forum, a szkoda, bo nawet w pracy nie można czegoś ciekawego przeczytać.

Powtórzenia to sposób na unikanie pisania, a nie oto w tym idzie. Debiut mało udany. Merytorycznie do dupy. Bez sensu. Kiedy się coś pisze, to z jakąś myślą, a tu takiej brak.

Zapraszam do moich innych tekstów - czekam na opinię.

Racja, ale po takich przeżyciach trzeba to jakoś z siebie wyrzucić. Dlaczego więc nie pisaniem?

W poprzedni weekend, czyli w oklicach 15.06, wziąłem urlop i pojechaliśmy na wieś do Ulki kuzyna - pewnie nie pamiętasz - tego od ówcześnie 2 córek (ślicznych), obecnie ma już i trzecią (dwa lata). Miałem nadzieje odpocząć, ale jak zwykle skończyło się tym, że wróciłem bardziej zmęczony niż wyjechałem. Nawet próba resetu za pomocą zgrzewki piwa nic nie pomogła, bo zmęczenie skutecznie powaliło uprzedzając wypity alkohol. Następny dzień, to było tylko bieganie za synkiem, który wyjątkowao upodobał sobie wszelkie formy obcowania z wodą, konewkami i wężem do podlewania. Cały dzień na lekkim kacu, na słońcu i tłuczenie kilometrów krok w krok z powtarzaniem : "Nie wolno!, Synku, nie!, Uważaj!, Nie wolno!. Nie tutaj!" Szał w 30 stopniach Celcjusza. Wyjeżdżając zaprosiliśmy ich na rewizytę. Pojawili się u nas w ten piątek. Na poczatku było wszystko ok. Sumując: dorośli - sztuk 3, dzieci sztuk 4. Wydaje się, że w sumie jest jeden na jeden. W sobotę wieczorem liczba dzieci jakimś cudem zwarła swoje szeregi i w dziwny sposób się rozdwoiła. Opanowanie nerwów, nie mówiąc o dzieciach graniczyło z cudem. Marudy, humory: - Ja tego nie chcę., - Mi to ni smakuje., - Nie będę jadła... itd. Staraliśmy się zapewnić przyjezdnym dużo atrakcji. W piątek był plac zabaw coś w rodzaju "Kid's play'a" - w Sadybie (baseny chińskie z kulkami, zjeżdżalnie itp.). W sobotę już o 10 (hmmm) wylądowaliśmy na placu zabaw w rejonie Placu Wilsona - bardzo fajny plac. Bieganie za dziećmi zniszczyło mnie kompletnie, a dzieci (dziewczynki) były jakieś takie nie zadowolone i co chwila wspominały coś o jakichś naklejkach i kiedy pójdziemy do tego sklepu z naklejkami. Chciałem zrobić wszystkim niespodziankę i po cichutku oddaliłem się aby kupić lody. Pięć sztuk, plus coca-cola dla mnie i Ulki. Jedna nie miała ochoty na lody, druga nie lubi Big Milków więc nie będzie jadła. Trzecia - najmłodsza chciała jeść sama, na co nie pozwoliła jej mama - Ewka. Płacz i niezadowolenie. Ja zjadłem dwa lody, co bardzo szybko odbiło się na moim żołądku, więc do domu się śpieszyłem. Po dwunastej byliśmy w domu. Najmniejsze dzieci z mamami poszły spać, a ja z dwoma dziewczynkami do kina 3d. Ale wcześniej zupa. Ja nie chcę, już nie mogę itp. W kinie w miarę ok, nie wliczając tego że młodszej Agacie spadły okulary o rząd niżej i musiałem się przebijać przez ludzi. Zaczepiliśmy o sklep - SMYK - kupiliśmy naklejki. Kino trójwymiarowe nie przypadło im do gustu tak bardzo jak dnia poprzedniego plac zabaw w ich języku tzw. Kulki. Coż poradzić. Około siedemnastej, po uprzedniej walce przy stole i sakramentalnym : Nie jestem głodna, To za dużo?!, Ja tyle nie zjem... i po jednym powrocie Agaty na górę na siku, walce pomiędzy Synkiem i Gabrysią (najmłodsza) o rowerek jakoś dotarliśmy do Łazienek, ale z tego wszystkiego zapomnieliśmy czegoś dla wiewiórek. Chodzenie po Łazienkach to dla paroletnich dziewczynek nie lada nuda, więc jak najszybciej skierowaliśmy swoje kroki na plac zabaw w Łazienkach. W drodze nie obyło się bez paru napadów płaczu najmłodszej Gabrysi, bo co chwilę któraś "pomagała" jej jechać na rowerku, którego ta z kolei nie chciała opuścić nawet na placu zabaw. Wracaliśmy do domu prawie skacząc sobie do gardeł ale milcząc jak po przegranej bitwie - kolejna "atrakcja" nie zdała egzaminu w starciu z dziećmi. Dzięki Bogu przebyte kilometry dały się im we znaki bardziej niż nam i koło 22.30 mogliśmy w końcu siąść spokojnie i się napić. Trzy butelki wina niestety nie dodały nam następnego dnia więcej energii, a i nerwy splotły się w kłębki na powrót i o godzinie ok 7.00 były dzięki Synkowi, który podniósł nas ze snu, napięte jak postronki. Zaplanowany przez nas wyjazd na basen jako przedostatnia atrakcja, po ok 3 godzinach w trakcie których było śniadanie( Nie mogę, Nie chcę, Ni jestem głodna...) oraz pakowanie, płacz, walka z ubieraniem itp. jakoś doczłapaliśmy się na 10.30 do basenu. Na basenie - czas ucieka szybko, a nie na tym to polega, aby spędzić ten czas w szatni, no ale wszystko trzeba przecież wytłumaczyć. Już myślałem, że kontakt z wodą na basenie skończy się tak szybko jak powoli się zaczął. Po paru jednak minutach oswajania się z wodą dziewczynki nabrały przekonania. Synka nie trzeba było przekonywać - wyrywał się chcąc wskoczyć do wody - tak że 50 minut z nim na rękach to jakby się przebiegło trasę maratonu. Nasz synek tak lubi wodę. Nie bieganie na basenie to standard, ale jak się okazuje nie obowiązuje on wszystkich. W sumie byłem skupiony głównie na Synku i powtarzaniu : "Zamknij buzię", na co on wyciągał język jak najbardziej mógł oraz zanurzał z lubością buzię w wodzie jak tylko spoglądałem kontrolnie na kąpiące się teraz w najlepsze dziewczyny. I dobrze, że spoglądałem. W pewnym momencie Agata jak spławik zanurzyła się pod wodę, aby po chwili się wynurzyć, plując i płacząc ze strachu, Po sekundzie znów poszła pod wodę. Stojąca obok Ewka niczego nie zauważyła, natomiast ja tak i kiedy Agata była drugi raz pod wodą już byłem przy niej, a trzymając Ignasia na ręce drugą wyciągnąłem ją na powierzchnię. Oszołomienie nie schodziło z jej twarzy przez dobrą minutę, po czym wróciła do zabawy. Ewka skwitowała to tylko stwierdzeniem pod jej adresem, że Agata musi bardziej uważać, bo widzi co się stało. Jakoś dotrwaliśmy do końca i po jednej małej próbie buntu ze strony Agaty i zdecydowanym oporze z naszej strony opuściliśmy basen. Ubieranie, suszenie i pakowanie to jakieś dwadzieścia minut, w trakcie których zdążyłem nakarmić i umyc Synka, pobiegać za nim powtarzając swoje: Synku, nie wolno... W domu byliśmy ok 12.15. Zupa dobra, owocowa, idealna na takie upały. Także, jak sie okazało nie dla wszystkich, bo Agata po pół godzinie mierzenia wzrokiem makaronów i przeganiania truskawek po misce stwierdziła, że zimna i ona nie jest głodna. Ja chciałem jakoś ją zmusić - że nie wstanie od stołu jak nie zje, lecz moje nerwy pokierowały mnie do jedynego pustego pokoju, w którym miałem zamiar zagłębić się w odstresowującą literaturę. Z czytania jednak nici, bo nic nie trafiało do mnie z czytanego tekstu, a w głowie kołatała się myśl : KILL THEM ALL. Umęczony zasnąłem na podłodze obok książki. Płaczem obudził mnie Synek, który właśnie się wstał. Ostatnia atrakcja przeznaczona była dla Ewki - przyjezdnej mamy "trzech wspaniałych dziewczyn", matki Polki. Wizyta w Ogrodzie Botanicznym w Powsinie miała nas wszystkich uspokoić a spacer pomiędzy różnymi gatunkami roślin miał odstresować przed wyjazdem i pożegnaniem. Rowerek z trudem udało mi się odebrać rozpłakanej Gabrysi, kiedy pakowaliśmy się do samochodów. Później tylko jeszcze szybkie zakupy na drogę, która dziewczyny czekała, stacja gazowa i do Powsina. Sklep - Ulka, Ewka z Gabrysią na rękach. Ja z Synkiem w jednym samochodzie, zalane łzami i drące się dziewczyny w drugim samochodzie. Dobra, wychodzą - już tylko wlać gazu i ruszamy - Oznajmiamy Ewce, że jeszcze zajedziemy po drodze na stację gazową . Ruszam, przejeżdzam ok 500 metrów, a Ewki nie ma. Zgubiła się - pomyślałem... Zatrzymałem się i wysiadłem. Czekam, czekam...nie ma. Zawróciłem, jadę z powrotem. Nie ma, nie widzę. Ulka dzwoni, okazuje się, że Ewka nie wiedziała, czy ma jechać za nami czy zaczekać. Przez to tracimy kolejne 15 minut. Jest 17.45 i odpuszczam stację gazową, bo może się okazać, że ogród botaniczny jest czynny do 18.00. Najwyżej będziemy wracać piechotą! rzucam , bo wiem, że już lecimy na oparach. Na miejscu jesteśmy o 18.25. O 19.00 teoretycznie zamykają. Parę hektarów w pół godziny z czwórką dzieci i jeszcze z oglądaniem - to wyzwanie. Jakoś udaje się nam dotrwać. Ewka - zauroczona. Dzieci rozkapryszone: rowerek, , picie, przystanek, droga na skróty - trzeba zejść z rowerka - płacz, przystanek, jedzenie, wzajemne wyrywanie z rąk ciasteczek, picie... I tak w kółko. Wychodzimy ok 19.35. Szybko się pakujemy do samochdów i rostajemy. My jedziemy do siebie, one do domu. Po drodze dajemy sobie jeszcze z Ulka słownie po razie, ale nawet nie mamy sił, aby się pokłócić. To był na prawdę nietypowy weekend.

W poprzedni weekend, czyli w oklicach 15.06, wziąłem urlop i pojechaliśmy na wieś do Ulki kuzyna - pewnie nie pamiętasz - tego od ówcześnie 2 córek (ślicznych), obecnie ma już i trzecią (dwa lata). Miałem nadzieje odpocząć, ale jak zwykle skończyło się tym, że wróciłem bardziej zmęczony niż wyjechałem. Nawet próba resetu za pomocą zgrzewki piwa nic nie pomogła, bo zmęczenie skutecznie powaliło uprzedzając wypity alkohol. Następny dzień, to było tylko bieganie za synkiem, który wyjątkowao upodobał sobie wszelkie formy obcowania z wodą, konewkami i wężem do podlewania. Cały dzień na lekkim kacu, na słońcu i tłuczenie kilometrów krok w krok z powtarzaniem : "Nie wolno!, Synku, nie!, Uważaj!, Nie wolno!. Nie tutaj!" Szał w 30 stopniach Celcjusza. Wyjeżdżając zaprosiliśmy ich na rewizytę. Pojawili się u nas w ten piątek. Na poczatku było wszystko ok. Sumując: dorośli - sztuk 3, dzieci sztuk 4. Wydaje się, że w sumie jest jeden na jeden. W sobotę wieczorem liczba dzieci jakimś cudem zwarła swoje szeregi i w dziwny sposób się rozdwoiła. Opanowanie nerwów, nie mówiąc o dzieciach graniczyło z cudem. Marudy, humory: - Ja tego nie chcę., - Mi to ni smakuje., - Nie będę jadła... itd. Staraliśmy się zapewnić przyjezdnym dużo atrakcji. W piątek był plac zabaw coś w rodzaju "Kid's play'a" - w Sadybie (baseny chińskie z kulkami, zjeżdżalnie itp.). W sobotę już o 10 (hmmm) wylądowaliśmy na placu zabaw w rejonie Placu Wilsona - bardzo fajny plac. Bieganie za dziećmi zniszczyło mnie kompletnie, a dzieci (dziewczynki) były jakieś takie nie zadowolone i co chwila wspominały coś o jakichś naklejkach i kiedy pójdziemy do tego sklepu z naklejkami. Chciałem zrobić wszystkim niespodziankę i po cichutku oddaliłem się aby kupić lody. Pięć sztuk, plus coca-cola dla mnie i Ulki. Jedna nie miała ochoty na lody, druga nie lubi Big Milków więc nie będzie jadła. Trzecia - najmłodsza chciała jeść sama, na co nie pozwoliła jej mama - Ewka. Płacz i niezadowolenie. Ja zjadłem dwa lody, co bardzo szybko odbiło się na moim żołądku, więc do domu się śpieszyłem. Po dwunastej byliśmy w domu. Najmniejsze dzieci z mamami poszły spać, a ja z dwoma dziewczynkami do kina 3d. Ale wcześniej zupa. Ja nie chcę, już nie mogę itp. W kinie w miarę ok, nie wliczając tego że młodszej Agacie spadły okulary o rząd niżej i musiałem się przebijać przez ludzi. Zaczepiliśmy o sklep - SMYK - kupiliśmy naklejki. Kino trójwymiarowe nie przypadło im do gustu tak bardzo jak dnia poprzedniego plac zabaw w ich języku tzw. Kulki. Coż poradzić. Około siedemnastej, po uprzedniej walce przy stole i sakramentalnym : Nie jestem głodna, To za dużo?!, Ja tyle nie zjem... i po jednym powrocie Agaty na górę na siku, walce pomiędzy Synkiem i Gabrysią (najmłodsza) o rowerek jakoś dotarliśmy do Łazienek, ale z tego wszystkiego zapomnieliśmy czegoś dla wiewiórek. Chodzenie po Łazienkach to dla paroletnich dziewczynek nie lada nuda, więc jak najszybciej skierowaliśmy swoje kroki na plac zabaw w Łazienkach. W drodze nie obyło się bez paru napadów płaczu najmłodszej Gabrysi, bo co chwilę któraś "pomagała" jej jechać na rowerku, którego ta z kolei nie chciała opuścić nawet na placu zabaw. Wracaliśmy do domu prawie skacząc sobie do gardeł ale milcząc jak po przegranej bitwie - kolejna "atrakcja" nie zdała egzaminu w starciu z dziećmi. Dzięki Bogu przebyte kilometry dały się im we znaki bardziej niż nam i koło 22.30 mogliśmy w końcu siąść spokojnie i się napić. Trzy butelki wina niestety nie dodały nam następnego dnia więcej energii, a i nerwy splotły się w kłębki na powrót i o godzinie ok 7.00 były dzięki Synkowi, który podniósł nas ze snu, napięte jak postronki. Zaplanowany przez nas wyjazd na basen jako przedostatnia atrakcja, po ok 3 godzinach w trakcie których było śniadanie( Nie mogę, Nie chcę, Ni jestem głodna...) oraz pakowanie, płacz, walka z ubieraniem itp. jakoś doczłapaliśmy się na 10.30 do basenu. Na basenie - czas ucieka szybko, a nie na tym to polega, aby spędzić ten czas w szatni, no ale wszystko trzeba przecież wytłumaczyć. Już myślałem, że kontakt z wodą na basenie skończy się tak szybko jak powoli się zaczął. Po paru jednak minutach oswajania się z wodą dziewczynki nabrały przekonania. Synka nie trzeba było przekonywać - wyrywał się chcąc wskoczyć do wody - tak że 50 minut z nim na rękach to jakby się przebiegło trasę maratonu. Nasz synek tak lubi wodę. Nie bieganie na basenie to standard, ale jak się okazuje nie obowiązuje on wszystkich. W sumie byłem skupiony głównie na Synku i powtarzaniu : "Zamknij buzię", na co on wyciągał język jak najbardziej mógł oraz zanurzał z lubością buzię w wodzie jak tylko spoglądałem kontrolnie na kąpiące się teraz w najlepsze dziewczyny. I dobrze, że spoglądałem. W pewnym momencie Agata jak spławik zanurzyła się pod wodę, aby po chwili się wynurzyć, plując i płacząc ze strachu, Po sekundzie znów poszła pod wodę. Stojąca obok Ewka niczego nie zauważyła, natomiast ja tak i kiedy Agata była drugi raz pod wodą już byłem przy niej, a trzymając Ignasia na ręce drugą wyciągnąłem ją na powierzchnię. Oszołomienie nie schodziło z jej twarzy przez dobrą minutę, po czym wróciła do zabawy. Ewka skwitowała to tylko stwierdzeniem pod jej adresem, że Agata musi bardziej uważać, bo widzi co się stało. Jakoś dotrwaliśmy do końca i po jednej małej próbie buntu ze strony Agaty i zdecydowanym oporze z naszej strony opuściliśmy basen. Ubieranie, suszenie i pakowanie to jakieś dwadzieścia minut, w trakcie których zdążyłem nakarmić i umyc Synka, pobiegać za nim powtarzając swoje: Synku, nie wolno... W domu byliśmy ok 12.15. Zupa dobra, owocowa, idealna na takie upały. Także, jak sie okazało nie dla wszystkich, bo Agata po pół godzinie mierzenia wzrokiem makaronów i przeganiania truskawek po misce stwierdziła, że zimna i ona nie jest głodna. Ja chciałem jakoś ją zmusić - że nie wstanie od stołu jak nie zje, lecz moje nerwy pokierowały mnie do jedynego pustego pokoju, w którym miałem zamiar zagłębić się w odstresowującą literaturę. Z czytania jednak nici, bo nic nie trafiało do mnie z czytanego tekstu, a w głowie kołatała się myśl : KILL THEM ALL. Umęczony zasnąłem na podłodze obok książki. Płaczem obudził mnie Synek, który właśnie się wstał. Ostatnia atrakcja przeznaczona była dla Ewki - przyjezdnej mamy "trzech wspaniałych dziewczyn", matki Polki. Wizyta w Ogrodzie Botanicznym w Powsinie miała nas wszystkich uspokoić a spacer pomiędzy różnymi gatunkami roślin miał odstresować przed wyjazdem i pożegnaniem. Rowerek z trudem udało mi się odebrać rozpłakanej Gabrysi, kiedy pakowaliśmy się do samochodów. Później tylko jeszcze szybkie zakupy na drogę, która dziewczyny czekała, stacja gazowa i do Powsina. Sklep - Ulka, Ewka z Gabrysią na rękach. Ja z Synkiem w jednym samochodzie, zalane łzami i drące się dziewczyny w drugim samochodzie. Dobra, wychodzą - już tylko wlać gazu i ruszamy - Oznajmiamy Ewce, że jeszcze zajedziemy po drodze na stację gazową . Ruszam, przejeżdzam ok 500 metrów, a Ewki nie ma. Zgubiła się - pomyślałem... Zatrzymałem się i wysiadłem. Czekam, czekam...nie ma. Zawróciłem, jadę z powrotem. Nie ma, nie widzę. Ulka dzwoni, okazuje się, że Ewka nie wiedziała, czy ma jechać za nami czy zaczekać. Przez to tracimy kolejne 15 minut. Jest 17.45 i odpuszczam stację gazową, bo może się okazać, że ogród botaniczny jest czynny do 18.00. Najwyżej będziemy wracać piechotą! rzucam , bo wiem, że już lecimy na oparach. Na miejscu jesteśmy o 18.25. O 19.00 teoretycznie zamykają. Parę hektarów w pół godziny z czwórką dzieci i jeszcze z oglądaniem - to wyzwanie. Jakoś udaje się nam dotrwać. Ewka - zauroczona. Dzieci rozkapryszone: rowerek, , picie, przystanek, droga na skróty - trzeba zejść z rowerka - płacz, przystanek, jedzenie, wzajemne wyrywanie z rąk ciasteczek, picie... I tak w kółko. Wychodzimy ok 19.35. Szybko się pakujemy do samochdów i rostajemy. My jedziemy do siebie, one do domu. Po drodze dajemy sobie jeszcze z Ulka słownie po razie, ale nawet nie mamy sił, aby się pokłócić. To był na prawdę nietypowy weekend.

A kiedy kolejne "Akacje"???

Dziekuje za tak pochlebną opinię. Kiedy przybylem na ten portal, przegladałem teksty z dużą ilością komentarzy. Niestety ostatnimi czasy chyba ludzie bardziej wolą pisać niż komentować. Ale w sumie to chyba dobrze bo obecnie sztuka pisania upada. Co do mnie, to nie mogę równać się z niektórymi z tego portalu, ale czasami aż pali, tak chce się coś napisać. Serdeczności w załączeniu.

Wszystkim przybyłym dziękuję. Chciałbym znać opinie czytelników na temat powyższego tekstu. Czy w moje pisanie ma sens, czy mam się zabrać za uprawianie roli?

Kochałem ją już od dłuższego czasu. Od momentu, kiedy to sobie uświadomiłem, choć nie pamiętam, kiedy dokładnie to było, moje życie nabrało zupełnie innego charakteru. Nie narzucałem jej swojej obecności, a wręcz starałem się pozostawać w ukryciu. Nie byłem jeszcze gotowy, aby dać dowód swojego uczucia. „Ale jutro to się zmieni” – niemal wypowiedziałem te słowa na głos wstając i przeciągając zesztywniałe od snu kończyny… Zaczęło się niewinnie, tak jak i poprzednio. Dzisiaj jest podobne do wczoraj i do jutro – myślałem wychodząc z domu. Nigdzie się nie spieszyłem, zakupy z rana stały się już mierną tradycją i jedyną, wątpliwą w swoim charakterze atrakcją, w trakcie całego dnia. Centrum handlowe, ona wchodziła – ja wychodziłem. Zatrzymałem się nagle, bo nogi odmówiły mi posłuszeństwa ukazując swoją obudzoną feromonami świadomość. Nasze spojrzenia nawet się nie spotkały, a jednak poczułem nieprzepartą ochotę zbliżenia się do niej. Człowiek idący za mną z trudem uniknął wpadnięcia na nieoczekiwaną przeszkodę. Chwilę stałem oszołomiony, a obok mnie przepływały stłumione przekleństwa mijających ludzi. Moje ciało, jakby wiedzione rozsiewaną przez nią wonią nieznanych mi perfum zmieszanych z zapachem jej rozgrzanej skóry, wykonało zdecydowany obrót. Jak tylko znikła za szklanym rogiem jednego z galeriowych butików, podążyłem za nią. Trzymałem się dyskretnie w pewnej odległości sycąc oczy jej kształtami. Liczyła się tylko ona, reszta była tylko zszarzałym tłem. Poruszała się zwinnie pomiędzy płynącym potokiem bezkształtnych ciał, zatrzymując się od czasu do czasu przy którejś z witryn. Czerwone wdzianko figlarnie opinało jej kształty falując w rytm poruszania. W pewnym momencie spojrzała w moim kierunku – czy na mnie – nie jestem pewien. Wystarczyło to natomiast, abym się spłoszył. Uciekłem jak z podkulonym ogonem nie wiedząc dlaczego. Wracałem do domu analizując całą sytuację. Myśli kotłowały się pod zmierzwioną wiatrem czupryną. Co będzie jutro? Czy znów ją zobaczę? Kolejne dni były udręką podsycaną palącym wnętrzności uczuciem. Nie mogłem jeść, ani spać. Stała się moją obsesją. Nocą wyłem z cicha tuląc się w poduszki. Oczekiwanie na poranne wyjścia, nocą rozciągało się w całe wieki. Codzienna tradycja była wówczas najbardziej oczekiwanym momentem. Widziałem ją raz, kiedy wychodziła samotnie ze sklepu, niosąc pęk gazet. Nawet tak banalna sytuacja, w moich oczach nabierała iście caravagio’wskiej uduchowionej wizji. Marzę o niej, pragnę jej ciała, jej bliskości. Moje uczucia, na początku niewinne, przerodziły się już w niemal prymitywną chuć. Jestem rozpalonym do czerwoności pragnieniem. Przyszedł kolejny dzień. Owo jutro wspomniane na początku. Nie wiedziałem skąd, lecz wiedziałem, że to właśnie dziś nastąpi przełom i wyznam jej wszystko, co czułem. Poranne wyjście nie skrzyżowało naszych dróg. To utwierdziło mnie tylko w postanowieniu. Będę spacerował po okolicy tak długo aż ją spotkam. Tak nagle jak pojawiła się miłość, teraz przyszedł spokój. Kilometry chodników uciekały pod nogami. Wieczór nadszedł wolno, wychodząc z cienia okolicznych budynków. Olchowy puch leniwie tańczył sobie tylko znany taniec w promieniach popołudniowego słońca. Powietrze, rozbudzone przez rozgrzany asfalt, drżało jakby w oczekiwaniu na nasze spotkanie. Szła tak jak zwykle lekko kołysząc swoją krągłą pupą. Nie spieszyła się. Niosła niewielką siatkę z zakupami. Szedłem przez chwilę za nią sycąc oczy powabem jej ciała. Skręciła w parkową alejkę mijając po drodze parking ogrodzony siatką i przykryty eternitem, który ja mijałem już dzisiaj parę razy. Zrównałem się z nią. Wyrwana z zamyślenia początkowo nawet nie oburzyła się moją śmiałością. Zaskoczyła ją moja bezpośredniość. - Jestem Ferdynand – zacząłem trochę zakłopotany, a determinacja do wyznania wszystkiego zdusiła zawahanie. - Co za głupie imię – jej opryskliwość tak nie pasowała do stworzonego przeze mnie obrazu. - Chciałem Ci powiedzieć…. Nie dała mi skończyć. - Odczep się – warknęła – daj mi spokój. - Ale ja … Cię kocham… - Kochasz? Ha, ha,ha…hi, hi, hi – zaśmiała się nie kryjąc rozbawienia.- Ty? - Ja, ja ... - Ja, ja… - przedrzeźniała mnie wybuchając jeszcze głośniejszym śmiechem. Patrzyłem na całą scenkę jakby z boku. Zrobiłem się czerwony – tak mi się przynajmniej wydawało. Staliśmy tak przez chwilę zawieszeni jakby w alternatywnej rzeczywistości, otoczenie rozmyło się i na moment przestało istnieć. Krew osiągnęła temperaturę wrzenia. Złapałem ją za włosy. Uśmiech zamarł na jej twarzy w groteskowej pozie. Zdumienie wypełzło z głowy rozszerzając źrenice do niewyobrażalnych rozmiarów. Takie piękne – przemknęło mi przez myśl. Niesiona przez nią siatka spadła na chodnik. Nie była w stanie się oprzeć mojej obecnie rozrośniętej gargantuicznie sile. Pchnąłem ją na poobijaną ceglaną ścianę garażu. Jej ciało – moje marzenie – było teraz takie bezbronne. Naparłem na nią wbijając się pomiędzy jej rozchylone nogi. Ponownie chwyciłem ją za włosy przytrzymując i uniemożliwiając jakiekolwiek ruchy. Płakała i wyła, lecz nie przestawałem. Kurz całego dnia z mojego ciała zmieszał się z jej zapachem. Odpłynąłem. Zapomniałem o sytuacji, w której się znajdowałem – ja i przedmiot mojego uwielbienia – napięcie ostatnich dni eksplodowało pozostawiając głęboki lej w moim sercu i umyśle. Na szarym piachu leżało zmięte, poszarpane moimi zębami czerwone ubranko, w którym tak lubiła się przechadzać. Wyczuwając chwilę mojego rozluźnienia zerwała się i z podkulonym ogonem uciekła rzucając za sobą strachliwe spojrzenia. Otrząsnąłem machinalnie zmierzwioną sierść i pobiegłem do domu.

Tytuł : poszukałbym innego. Pierwsze powtórzenie – miało jak się domyślam wyrazić emocje – lecz więcej dramatyzmu byłoby bez powtórzenia. „Pierwszy raz…” – chyba szyk nieco pomieszany. Pieściwie – chyba pieszczotliwie. Nie rozumiem – „…Naprawdę świeciłam. Trzeci raz w życiu. I trzeci raz przy nim…” – czyżby tylko on jeden w jej życiu – chyba nie oto chodziło. Co do matematyki – Adam Sangreal ma rację – ale przecież żyjemy w demokratycznym kraju – więc każdy może mówić co chce. Ktoś na tej stronie dobrze ujął podejście do pisania, w skrócie sens był taki: należy szlifować i dolewać z umiarem, aby ostateczna forma była satysfakcjonująca. Pracuj, pracuj…

Zamierzenie – napisać o Wenie. Niedokonane – wprowadzam zmianę. Rozgoryczenie? Wydaje mi się, choć wiem, że to trudne, że należałoby trochę poprzycinać tu i ówdzie. „… rzodkiewki, szczypiorek – cebulka ( w sumie to samo), koperek…”- marchewka, buraczki…; poza tym, te zdrobnienia – jak patetycznie, to patetycznie! Coś jest nie tak z budową zdań i powtórzeniami: „…tabele statystyczne - niewykonalne? Niewykonalne – przeciśniesz….” Instytucja już istnieje – Wydział Estetyki Przestrzeni Publicznej; a nasz „świeżo upieczony” (hi, hi!) Prezydent chętnie by taki pomysł przeniósł na inne obszary społeczne i poglądowe. Pozdrawiam! P.S. Moja fantazja – wyobraźnia także czasami kuleje od tego przestępowania z nogi na nogę.

Chodziło mi o "myśl o śmierci", która towarzyszy mi i będzie towarzyszyć tym co przyjdą po mnie. Jest ona nieodłącznym elementem naszego życia. Natomiast na tą chwilę myśli o synu są moją ucieczką. Czy wrażliwe - nie patrzyłem na to w ten sposób. Może. Osobiste - tak. Pozdrawiam.

Witam! Jeśli chodzi o pomysł, to moze nie udało mi się go dosc jasno przekazać. Chodziło o mysl, która jest ponadczasowa i trwa pomimo kolejnych pokoleń. Moze to cos rozjaśni... Pozdrawiam i się nie zrażam! J.K.

… Cicho, spokojnie i ciepło. Myśli ze skrawków pozszywane gonią na wyścigi po zakrętach moich neuronów wprost do celu. Karnawał pomysłów, planów i marzeń. Kolory tęczy. Ty, ja i nasz synek. Słońce, woda, leniuchowanie i nasze wspólne weekendy. Wszystko barwne, pastelowe, umajone. Lecz coś mi przeszkadza w tych obrazach. Szukam, przywołuję obrazy ponownie, lecz już chyba nie w tej samej kolejności. Sam już nie wiem. Gdzieś, w głębokim cieniu wyimaginowanych drzew i obtłuczonych załomach mijanych budynków, kolor drży i stopniowo zmienia się w szarość. Z początku niewinnie, lecz po chwili jak na przyśpieszonym filmie rozrasta się ona trawiąc wymarzone scenki jak pęczniejąca pleśń lub jak ogień pożerający kartkę od środka… Tym razem weszła tylnymi drzwiami. - Znów jesteś – no trudno, wejdź. Ty zawsze wybierasz najmniej odpowiedni moment… … Jest ze mną od samego początku, choć wtedy Jej jeszcze nie zauważałem. Z czasem nabrała już bardzo konkretnego rozmiaru i charakteru. Tkwi pod skórą jak opity kleszcz. Choć oglądam się w lustrze, nie mogę Jej zauważyć. Kiedy wreszcie Ją wyczuwam systemami mojej wewnętrznej ochrony, dzieli się i rozpierzcha we wszystkich kierunkach. Umyka pozostawiając pajączki na skórze lub osiwiałe ze strachu włosy. Gdybym mógł Ją wydłubać i rozgnieść pod obcasem już nigdy nie byłbym niespokojny. Pojawia się na moim niebie jak czerń burzowych chmur. Kiedy napływa, nie mam dokąd uciekać. Aby Jej tylko nie ulec…zbyt dużo mam do stracenia. Szybko sięgam tam gdzie zawsze. Przelewam przez sito pamięci wyblakłe od czasu pozytywy z mojego życia. Większość i tak przepływa przez nadtrawione alkoholem i połamane od naporu czasu oczka. Szukam, wertuję….. Tak, te które pozostały powinny wystarczyć. Sceny z dzieciństwa, wywodzące się już teraz bardziej z krainy snu niż z rzeczywistości, przekładam imprezami, posypuję seksem i przykrywam narodzinami mojego synka. To on, choć jeszcze o tym nie wie, jest moją tarczą i moim zwycięstwem nad Nią. I pewnie za jakiś czas on także pomyśli tak jak ja…. … Cicho, spokojnie i ciepło. Myśli ze skrawków pozszywane…… -

Dobra odezwa! Szkoda, że bez zakończenia. Ironia byla w pierwszej chwili do wyłowienia, ale nie potwierdzona później i stąd jest to niespójne.

Liczę sekundy, byle do wyjścia. Dzisiaj ciężej niż zwykle. Niby wiosna, a jednak trudno otrząsnąć z siebie resztki zimowego uśpienia. Patrzę….Właściwie to nic nie ogranicza mojego wzroku, chociaż wokół ściany i pełno sprzętów i ludzi. Zapracowani. A ja uciekam i czekam….Nasłuchuję. W olbrzymiej machinie czasu ponownie przeskakuje zębatka. Już tylko…..wkrótce….niedługo. Święta, a później Maj. Uwięzieni w daty nawet nie pamiętamy, ale skrzętnie wykorzystujemy każdą okazję, aby uciec od codzienności. Ustrój, cicha walka, majowe pochody – obecnie już wyblakłe i śmieszne. Patrzę na chwile, które zdarzą się wkrótce. Oczekiwanie. Tik, tak, tik tak…….Dom, powitanie, żona, dziecko i ………urlop. Codzienność potrafi dać dużo radości. Lecz jeszcze parę dni i znów pojawią się te najlepsze chwile, które pozostaną zawieszone w przepastnej wieczności mojej pamięci. Nie dużo, a tak wiele – wystarczy, aby naładować baterie. Są takie miejsca na ziemi – przekraczasz i już nie pamiętasz dnia wczorajszego. Chłoniesz na nowo obrazy, które tak dobrze znasz. Spotykane twarze zaciekawiają swoją nowością i świeżością. W miejscu, w którym żyją są bardzo zwyczajne, lecz na urlopie odradzają się do stanu swojej świetności. Jak za muśnięciem magii zrzucają całun nagromadzonych problemów i trosk. I przez moment nie ważne, że autobus, pociąg lub samochód a czasami nawet tramwaj zawiezie je z powrotem do tych problemów i trosk. Teraz spokój i odpoczynek. Przez firany z chmur i drzew słońce baraszkuje w oczach. Rozleniwienie, relaks i komfort nieliczenia czasu.