Dejokat

Dzięki Ewa. Wbrew pozorom w tym wierszu jest dużo fizyki. W ogóle fizyka na poziomie molekularnym to...poezja. Ciekawostka. Fizycy np dziwią sie dlaczego poszczególne atomy badane pod mikroskopem zachowują sie często tak "jakby wiedziały że są badane". ( Niewyobrażalna moc dobra, zawieszona w czasoprzestrzeni) To wbrew (moim zdaniem) logice, skoro w wierszu czasoprzestrzeni w naszym pojęciu nie było. Była punktem. Była mocą. Niewyobrażalną. Dzięki jeszcze raz i proszę o każdą krytykę.

Zakochaj się! Masz okazję. Wiosna idzie! Tylko nie idź na całość!

We względnym oddaleniu Potężna Świadomość Przenika wymiarów dziesięć. Biliony bitów rozżarzone Biliony cyfr spełniają. Stworzyć, czy nie stworzyć życia- Oto jest pytanie. Zakrzywiona w punkt czasoprzestrzeń, Z niewyobrażalną mocą dobra Nasłuchuje Słowa. Najwyższa, z siebie, wzięła kwant energii, Tchnęła niebieskie bieguny. Oto są. Struny! Z nich, Boskim polem lepione, Kwarki, leptony, neutrony Z opcją cofania - uruchomione!

Kochani. Żałuję że nie zaznaczyłem tego na wstępie. Wiersz powstał jako odpowiedź na sugestię kolegi jakoby (...teraz wiersze łatwo pisać, bo sie nie muszą rymować...). Nazajutrz wysłałem ten właśnie wiersz do niego z prośbą aby jeżeli może, zripostował w podobnym stylu. Czekam na ripostę już rok. Z poważaniem - Dejokat

Budzę się, biegnę Oczyszczam i duszę i ciało, I w królestwie Słowa - Do wierszy moich śpieszę. Tu – Marzenia, Wolne Myśli, wolne Słowa. Fantazje. Azyle Urojenia. Gwarno, kolorowo. Tu władcami Moja Myśl - królowa I król – moje Słowo.

Dobrej woli weź porcję. Optymizmu wykrzesaj trzy. Zmieszaj to z wiedzy szczyptą. Zagotuj. Po wystygnięciu, tolerancji i miłości, Po pół porcji dodaj. A także garść dobrze wykonanej pracy. Pikantne, wymaga pasji odrobinę. Radością, przypraw dla smaku – dowoli. Radością, z deszczu, z mgły, smaku soli, Radością z płatka śniegu, co wiruje na wietrze, Promyka, co przez chmury burzowe się przedarł, Radością z roślinki, także tej bez kwiatka, Ze zwierzątka i ludzkiego człowieka. Radością z niesienia im pomocy drobnej. Radość stonuj nieco, ziarnem pokory szarym. Dzieło swoje połóż na nadziei podłożu. Niech najdzie. I oto Twoje szczęście! Zobaczysz go w oczach swojego bliskiego W oczach psa, W twoim lustrze rano. Zobaczysz go nawet w oczach mądrego szefa. Poczujesz - przyjazną dłonią na ramieniu, Twoim bliskim, w ciebie wtulonym, Poczujesz lekkością i wiarą. I pewnością siebie Że j e s t e ś.

Alinka Czyli zew natury (Fragment) Tego roku lato nie było łaskawe dla dzieci. Chłopiec, przylepiony twarzą do szyby okiennej obserwował świat. Pociemniało. Napływające, nie wiadomo skąd chmury zasnuły już całe niebo. W miejscu, gdzie zwykle o tej porze powinno być słońce pojawiła się nisko wisząca ciemna chmura. Z zaciekawieniem oglądał jak chmura zakrywa brzuchatym cielskiem coraz to większą połać nieba. Tylko tam nisko, nad samym horyzontem, jaśniało jeszcze, od bijących z nieba złotych promieni słońca. Zazdrościł tamtej ziemi że pewnie jest lepsza skoro Pan Bóg nie karze jej ciemnymi chmurami. Na szyby zaczęły z rzadka padać pojedyńcze krople deszczu. Pomimo iż budzący się wiatr, chaotycznie rozsiewał je, krople deszczu gęstniały. Malec z uwagą odprowadzał wzrokiem kulących się, z rzadka przechodzących pośpiesznie ludzi, już smaganych wiatrem i gęstniejącym deszczem. Wiatr zabawiał się, marszcząc szybko powstające kałuże wody, huczał i gwizdał w nieszczelnościach okien, a po drugiej stronie ulicy potrząsał majaczącymi w deszczowych strugach drzewami. Naprzeciw okna, szarpana jego podmuchami, jakby próbując uwolnić się od natrętnych zaczepek, wywijała się krzywa sosna i chociaż opatrzona krzyżem i osłonięta podobnie jak mieszkańcy domku z naprzeciwka jego zbawienną mocą, tak samo jak inne drzewa przytwierdzona do ziemi korzeniami, trwała w nienaturalnym tańcu. Dwa dolne konary drzewa, wzniesione w stronę ciężkich, napływających skądś ołowianych chmur i rysująca się powyżej nich głowa, wciąż smagane wiatrem i deszczem, skręcały się i zginały w ukłonach, by po chwili znowu się wyprostować. Postać, swoim kształtem zdawała się prosić wiszące nad nią chmury o uwolnienie od zbyt swawolnego wiatru. Chociaż niedawno było południe, w izbie pociemniało a na dworze jakby zapadł zmrok. Teraz chłopcu wciąż przylepionemu do szyby okna zdawało się że widzi otwory oczu i bezzębnych ust w głowie walczącego o przetrwanie drzewa. Usta otwierały się w niemym zdziwieniu a czasem uśmiechały się upiornie, jakby na przekór wiatrowi. Na horyzoncie, ni stąd ni zowąd pobłyskiwać zaczęły pojedyńcze wyładowania. Niewidzialna ręka pośpiesznie, nieregularnymi zygzakami przecinała chmury. Co raz to w różnych miejscach, ołowiane chmury rozświetlały się zamieniając się w gigantyczne, ogniste, poszarpane lampy niebios. Lampy zbliżały się. Wiatr, spychał odgłosy wyładowań, nie dopuszczając ich potęgi do małego. Tymczasem chmury na dobre otwarły się w ciemności, wyzwalając uwięzione weń morze wody. Lało. Nagle oślepiający blask, potężny huk i trzask sparaliżował wszystko co żyło. Chłopiec jak oparzony odskoczył od okna. Kolana mu drżały. W domostwie zgasło światło, pewnie dając pierwszeństwo światłości niebieskiej. Przerażony i sparaliżowany strachem wciąż patrzył w okno. Nie mógł oderwać od niego oczu. Tam, za firanką, w głębi, nie było już uczłowieczonego cierpiącego drzewa. Po kikutach jego konarów przesuwały się nieśmiało, gaszone ulewą, języki ognia. Matka gorączkowo zapalała gromnicę i odsuwając syna dalej od okna powtarzała słowa modlitwy. - Ojcze nasz któryś jest w niebie, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja. Ustawiwszy świecę na parapecie okna wzięła chłopca na ręce i mocno, mocno przytulała do piersi jak coś najcenniejszego, co chciałaby ocalić od wszystkiego złego. Usiadła i kołysząc lekko sobą, podświadomie chciała uśpić przerażonego gniewem nieba syna aby oszczędzić mu strachu. Modląc się prosiła Opatrzność o ochronę przed wodą, ogniem i wojną. Oślepiający błysk znowu rozdarł niebo, rozświetlił izbę a potężny hukotrzask wypełnił wciąż przerażone zmysły domowników. Prawie w tej samej chwili wielki słup ognia zakwitł za oknem po drugiej stronie izby, na ciemnej ścianie stodół, stojącej nieopodal następnych domostw. - Kyrie elejson. Jęknęła. Przytuliwszy mocniej chłopca do piersi, wstała i pokornie zgięta, nieśmiało zbliżając się do okna od strony podwórka, patrzyła na okolicę, oceniając rozmiary nieszczęścia. Z trzaskiem gwałconego wysoką temperaturą drewna, paliła się czyjaś stodoła oświetlając otoczenie upiornym, żółtym światłem ognia. W izbie pojaśniało. Przerażona kobieta i mały chłopiec patrzyli jak za oknem zmagały się dwa przeciwstawne żywioły przyrody. Woda i ogień. Wiatr jakby ucichł ustalając jednostajny szum ulewy. Płomienie zdawały się raz to przygasać, tłumione wodą lejącą się na wszystko i skwierczącą w ogniskach ognia, raz to wykwitać w pełnej krasie, wyzwolone, znalazłwszy suchsze pokłady pożywienia. Nastąpiła długa chwila w której słychać było szum miliona kropel deszczu uderzających o pokrycie dachu, granie szyb okiennych i chrobotanie nawałnicy w drzwi wejściowe, wściekłej że nie może ich pokonać i zatańczyć wewnątrz domu. Kakofonia dźwięków zlewała się w swoistą muzykę, ozdabianą od czasu do czasu bezgłośnymi, pomniejszymi błyskami. Jakby tego było mało, cały nieboskłon znowu rozbłysł, napełniając izbę jaskrawym światłem a po chwili powietrzem jakby już z oddali, targnął krótki, suchy trzask strzału pioruna. Po chwili drzwi jakby przestały głośno chrobotać, granie szyb i szum deszczu przycichły. Burza jak nagle przyszła, tak nagle zdawała się odchodzić. Tylko po nieboskłonie, z jednej strony domostwa na drugą, przesuwało się cichnące dudnienie, Gigantyczne koła Pańskiego zaprzęgu przetaczały się po bruku nieba. - Z wodą jadą! Z odrętwienia wyrwał wciąż przerażonych potęgą mocy boskiej, stojący w progu, zlany do nitki ojciec, mąż i gospodarz domu. - Gdzieś tak długo był! Jęknęła kobieta, jednocześnie uszczęśliwiona obecnością swojej podpory życiowej. - Jak to gdzie! Zdziwił się mężczyzna. - Miałem iść w takiej burzy! Teraz dopiero zauważyła że szum deszczu przycichł. Przypomniawszy sobie o pożarze, rzuciła się do okna by z ulgą zobaczyć jak ogień nie mogąc strawić zlanego wodą drewna i resztek słomy, przygasał. Światło zabłysło w izbie na powrót Uradowany chłopiec obudziwszy się na dobre, rzucił się w ramiona ojca i nie bacząc na przenikającą jego ubranie nieprzyjemną, zimną wilgoć, z całych sił złapał go za szyję i przytulił doń mocno. Dopiero teraz poczuł się bezpiecznie.

Dzięki Sceptic. Tak podejrzewałem. W stosunku do siebie nie można być obiektywnym. Spróbuję inaczej. Obawiam że jednak polot, jeżeli kiedykolwiek był - uleciał. Wyślę Opis burzy. Krótsze. Pozdrawiam Dejokat.

Jesteś zakochana. Słodkie.

Interpunkcja, jest moją słabością Nigdy nie przywiązywałem do tego wagi i proszę! Zemsciło się. Teraz brakuje mi tej wiedzy. Ale nic to! Najwazniejszy temat i styl - jak mi sie wydaje. Żyłem i żyję nadal dość intensywnie i mam co opowiadać. Na gitarze juz z rzadka. Tracę powoli głos. Mogę sie na mruczenie przerzucić. Co mi szkodzi! Dziękuję za odzew. Będę wdzięczny za kazdy w miarę wiarygodny komentarz.

ZBLIŻENIE Z symbolem płodności, pięknieje I kształt pragnienia, pieści spragniona I naturze się kłania. Twarz anioła oprawiona. Oczy w rozkosz wpatrzone. Napięte mięśnie w szponach oddania uwięzły W rozchylonych ustach łapczywie Pobłyskuje ślad przyszłości. ZAKOCHANY CZAS Przy Tobie mój czas na nic nie ma czasu. Myśli szalone przeganiają myśli Barwy, bardzo kolorowe. A szarości - śliczne. Pełnia życia oddycha mocno Bogatsza o chwilę każdą. Pachnie smak przygody Wracam, rozglądam się dokoła Pusto, nieruchomo. Wszystko zamarło w oczekiwaniu, Obrazki na ścianie, sprzęt i bibeloty Tylko kwiatki podniecone Drżą na parapecie. Czas też wrócił, spokojny jakiś. Romantyczność 2 Miłością zniewolony, patrzy nienasycenie. Piękna i moja, lecz czemu daleka? Kruczoczarne włosy falujące Spod nich takie oczy błyskają, Głębokie, rozbawione, lśniące. Dumne. Swoją wartość znają. Nosek figlarny, usta pełne, zmysłowe, pod nimi dołeczek zalotny. Liczko - z jednej strony Ukazuje uszko fantazyjne uplecione. Głowa ślicznie osadzona. Łabędzią szyją na ramionach białych Rozkoszny biust i wiotkie ramiona. Całość – kształtna, wdzięczna. Czego bym nie zrobił dla niej! Dziękuję Ci Boże że mi ją dałeś. Złapała wzrok. Jaki on nudny. Zakochany mężczyzna wygląda jak dupek. Jest sztywny! I niewiadomo! Czy chory czy smutny! Najważniejsze.. że forsiasty. I nad tym warto popracować. Uzależnię go od siebie. Potem zostawię na małym głodzie, Niech wzdycha i wie że obcowanie Z kobietą, jak ja piękną, niełatwo przychodzi. Dobrze że Michał i Artur w odwodzie! - Ach! Zobacz, zobacz Kochanie! Dobrze mi w tej skórze? O! Jaka szkoda że kupić jej sobie nie mogę!. Taka droga! Proszę o komentarze.

Mnie też sie podoba. Panie Sceptic. Czy mogę liczyć na komentarz mojego pisania?

ZBLIŻENIE Z symbolem płodności, pięknieje I kształt pragnienia, pieści spragniona I naturze się kłania. Twarz anioła oprawiona. Oczy w rozkosz wpatrzone. Napięte mięśnie w szponach oddania uwięzły W rozchylonych ustach łapczywie Pobłyskuje ślad przyszłości. ZAKOCHANY CZAS Przy Tobie mój czas na nic nie ma czasu. Myśli szalone przeganiają myśli Barwy, bardzo kolorowe. A szarości - śliczne. Pełnia życia oddycha mocno Bogatsza o chwilę każdą. Pachnie smak przygody Wracam, rozglądam się dokoła Pusto, nieruchomo. Wszystko zamarło w oczekiwaniu, Obrazki na ścianie, sprzęt i bibeloty Tylko kwiatki podniecone Drżą na parapecie. Czas też wrócił, spokojny jakiś. Romantyczność 2 Miłością zniewolony, patrzy nienasycenie. Piękna i moja, lecz czemu daleka? Kruczoczarne włosy falujące Spod nich takie oczy błyskają, Głębokie, rozbawione, lśniące. Dumne. Swoją wartość znają. Nosek figlarny, usta pełne, zmysłowe, pod nimi dołeczek zalotny. Liczko - z jednej strony Ukazuje uszko fantazyjne uplecione. Głowa ślicznie osadzona. Łabędzią szyją na ramionach białych Rozkoszny biust i wiotkie ramiona. Całość – kształtna, wdzięczna. Czego bym nie zrobił dla niej! Dziękuję Ci Boże że mi ją dałeś. Złapała wzrok. Jaki on nudny. Zakochany mężczyzna wygląda jak dupek. Jest sztywny! I niewiadomo! Czy chory czy smutny! Najważniejsze.. że forsiasty. I nad tym warto popracować. Uzależnię go od siebie. Potem zostawię na małym głodzie, Niech wzdycha i wie że obcowanie Z kobietą, jak ja piękną, niełatwo przychodzi. Dobrze że Michał i Artur w odwodzie! - Ach! Zobacz, zobacz Kochanie! Dobrze mi w tej skórze? O! Jaka szkoda że kupić jej sobie nie mogę!. Taka droga!

Panie Jacku! Jak sie wkleja wiersz na konkurs? Którędy? Uważam że na tej samej stronie. Czyżbym doznał pomroczności jasnej? Z poważaniem Dejokat

Jaś, dopiero poznawał życie. W wieku 13 lat ze zdumieniem odkrył iż fundamentalne jakby się zdawało jego prawdy, są bez skrupułów łamane przez tych którzy prawdy te głoszą. Nie mieściło mu się to w głowie. Jak to jest możliwe aby ksiądz, ten prawie święty człowiek był aż tak grzeszny. Był ministrantem w miejscowym kościele a że naturę miał niespokojną i ciekawą wszystkiego, zaglądał do każdego zakamarku gospodarstwa „starego” jak mówili o proboszczu młodzi księża. Do widoku pijanego proboszcza przywyknął, jednak pamięta dobrze jakie to wywarło na nim wrażenie kiedy pierwszy raz natknął się na pijanego w sztok i bluzgającego przekleństwami kapłana. Przez kilka nocy nie mógł spać a rano kilka razy z rzędu, budził się przemoczony własnymi sikami. Jakoś późną jesienią po wieczornej mszy, zaproszony przez zaprzyjaźnionego wikariusza Stefana na świeże ciasto, przechodząc obok plebanii, zauważył chyłkiem przemykającą kobietę. Rozpoznał ją. Była to miejscowa piękność, żona znanego w mieście handlarza dziełami sztuki i staroci. Z racji że pochodziła podobno z Warszawy przylgnęła do niej ksywka „Warszawianka”. Nie zdziwiło go to zbytnio, bo do proboszcza przychodzili różni ludzie. - No witaj Jasiu. Co msza się przeciągnęła? - Nie! Ino Ksiądz Mieczysław wysłał mnie po papierosy! - Siadaj. Popatrz, jakie to przysmaki siostra Barbara przygotowała. Powiedział ksiądz Stefan, kładąc na stole półmisek pełen ciasta przekładanego owocami. - A ksiądz proboszcz to już przyjechał? - Nie, chyba nie. Jak nie ma samochodu, to nie ma go. - Bo Warszawiankę widziałem jak wchodziła do proboszcza. - Ma swój klucz. Oh! Żachnął się adept sztuki duchownej. Jaś jadł chwilę w milczeniu patrząc jak wikariusz uśmiechając się do siebie skrycie, przygotowuje herbatę. Naprzeciw, na ścianie wisiał przedmiot westchnień Jasia. Gitara. Patrzył błyszczącymi oczami na instrument marząc o tym jakby to było fajnie umieć tak grać jak wikariusze. Podziwiał ich za rozliczne umiejętności. A najbardziej chyba za ich ujmujące i zawsze grzeczne zachowanie. Potrafili także w lot powiedzieć coś bardzo mądrego i dowcipnego. Z dworu dał się słyszeć warkot przejeżdżającego auta. - O! Chyba stary przyjechał. Wyrwało się księdzu. Jego twarz stężała w oczekiwaniu. Jakby skulił się w sobie. Szperając między książkami, odszukał Katechizm i położył go na stole przed Jasiem. Jaś współczuł Księdzu Stefankowi i Mieciowi, - jak mówiło się na tych dwu sympatycznych wikariuszów. Podobno, podczas ostatniej kolędy, pijany proboszcz kazał im pewnego wieczoru, zaraz po przyjściu do wikaryjki, do naga się rozebrać i na oczach organisty i jego żony przeszukiwał ich czy nie schowali przed nim pieniędzy. Ile w tej plotce było w tym prawdy Jasiu nie wiedział. - Pójdę już. - Zostań jeszcze trochę. Ksiądz Mieciu chyba prędko nie wróci. Chyba jednak pojechał do chorego, jak go do tej pory nie widać. Charakterystycznie zadudniła gitara zdejmowana ze ściany. Stefanek rozjaśnił się. Chwilę brzdąkał bezładnie strojąc gitarę a po chwili miękkim, ciepłym głosem zaczął śpiewać. - Po jakiemu to? - Po łacinie. To Inwokacja z Pana Tadeusza. Przetłumaczyłem. Jaś słuchał zauroczony. - Muzyka też moja! Pochwalił się Stefanek. - Weź gitarę. Pokażę ci dwa proste chwyty którymi możesz sobie akompaniować. Te chwyty pasują do wielu melodii. Ten a-mol a ten... paluszki są tak samo ustawione...b-mol. Powiedział, ustawiając niezgrabne palce chłopca na drugim i trzecim progu gitary. Zobacz, co można nimi wygrać. I tu nucąc różne melodie, wprawił małego kolegę w zdumienie że instrument ten jest taki łatwy. - A teraz próbuj sam Jaś z przejęciem zajął się czarodziejskim instrumentem. Niezdarnie ustawiając palce niemiłosiernie zaczął rwać struny. - Jasiu! Zmiłuj się! Stefanek wychylił głowę z sąsiedniego pokoju jak zwykle uśmiechając się przyjaźnie. Zadzwonił telefon. - Tak, słucham. Stefanek przez chwilę czegoś pilnie słuchał po czym zmieniając się na twarzy powiedział głucho. - Ale co się stało! Jaś w odpowiedzi usłyszał gwałtowne skrzeczenie w słuchawce. Blady z przejęcia ksiądz drżącymi rękoma zaczął wykręcać jakiś numer po czym wezwał pogotowie. - Tak. Tak! Do księdza! - ? - Nie, nie wiem co księdzu się stało. Mam powiedzieć że do rozdzielenia dwu ludzi na miejscu. - Jak to niemożliwe!! Krzyknął do słuchawki zmienionym głosem. Ile waży proboszcz? Pewnie ze sto dwadzieścia kilo. A po chwili przerwy dodał gwałtownie czerwieniejąc na twarzy. - Chyba niecałe sześćdziesiąt! Niecierpliwie przestępując z nogi na nogę burak wydukał. - Musisz już iść Jasiu. Proboszcz zaniemógł. Muszę wszystko zabezpieczyć. Acha! Nikomu nic nie mów. Bardzo Cię proszę! Przyrzeknij mi że nie powiesz! - Przyrzekam Dopiero po kilku dniach Jaś dowiedział się od kolegów co też przydarzyło się Warszawiance. Podobno na spotkanie księdza i Warszawianki wyległ na podjazd izby przyjęć, cały personel szpitala. - Ksiądz też człowiek. Komentowały kobiety. Jaś był zdumiony ich zachowaniem. I jakby ich przybyło na mszach. A proboszcz, zachowywał się jakby nigdy nic. Tylko Warszawianka gdzieś zniknęła. Jej mąż nagle postarzał się. Zszarzał i przygarbił. Mężczyźni byli wojowniczy. - Skurwysyn! I idź tu do takiego do spowiedzi! Bardziej pobożni nie mówili nic. Czas leczy i każe przebaczać i zapominać. Jan, czy to pod wpływem zachowania proboszcza, czy też pozostając pod wpływem wielości przeczytanych książek a może na skutek własnych przemyśleń, dość że od pamiętnego wydarzenia mało romantycznej randki proboszcza z Warszawianką, przestał chodzić do kościoła. Przestał wierzyć w misję kościoła. Nie uważał aby kościół wychowywał wiernych. O kościele przypomniał sobie po latach, kiedy sam został ojcem a nie mając innego wzorca wychowywania swoich dzieci jak matczyny, zaczął ze swoimi latoroślami na powrót do niego chodzić. Usprawiedliwiał to tym, jakoby kościół nie uczył niczego złego. Od 2 lat prowadził niewielką firmę instalacji sanitarnych. Chociaż na brak klientów nie narzekał, nie mógł odłożyć sobie nawet na używany samochód dostawczy. Kiedy zjawił się u niego dobrze mu znany organista ze zleceniem na wykonanie dwu łazienek właśnie w wikaryjce,- zacierał ręce. - Nareszcie cieplejszy klient. Ale proboszcz, nie dość że nie zapłacił za wykonaną przez niego usługę, to jeszcze z ambony głosił jakie to duże obciążenia finansowe musi ponosić w związku z przeprowadzanymi remontami i wzywał wiernych do hojniejszych datków na tacę. Wierni zaczepiali Jana na ulicy. - Boga w sercu nie masz! Co tak drzesz od księdza! I chociaż opowiadał ile to ksiądz jest mu winien pieniędzy, widział że nie wierzą w jego tłumaczenia. Stali za księdzem. Był gwarantem ich miejsca w niebie. Nie przeszkadzały im nawet plotki o posiadaniu przez proboszcza w oddalonej o 25 km miejscowości, dziecka i kochanicy. Podobno proboszcz wybudował im tam niezłą willę! Nie przeszkadzało wiernym nawet to że co poniedziałek spotykał się wraz z innymi księżmi z sąsiednich parafii na pokerze a z jakimś równie pobożnym księdzem na jednej z z balang założył się o ponoć dużą sumę pieniędzy, kto dłużej podczas podniesienia, będzie trzymał wiernych na kolanach. I tak się złożyło że Jan przypadkiem był ze swoimi dziećmi na tej mszy na której podczas podniesienia, wierni klęczeli niezwykle długo. Znał formułki klepane przez prowadzących msze, jednak tym razem słyszał że jest to jakaś msza nadzwyczajna, bowiem ksiądz trzymając monstrancję w rękach, w setkach nie wypowiadanych przedtem nigdy słów wielbił Pana Boga, niemiłosiernie przedłużając ceremonię. Kolana pękały. Dzieciaki jak zwykle były razem z przodu, Jan natomiast skromnie sam pod chórem. Wstał, nie czekając końca. Spojrzał po zebranych.. Kilka osób również nie wytrzymało. Reszta pobożnie, ze schylonymi głowami w pokorze słuchała peanów diabła na cześć Boga. Wtedy coś w nim pękło. Zrozumiał że ten w ornaty ubrany mężczyzna stojący przed ołtarzem jest zwykłym chuliganem kpiącym sobie z ludzi, moralności a przede wszystkim z samej religii. Olśniło go. Przecież to ateista!  W rodzinie miał aż dwu księży. Jednego z niech niewiele znał jeżeli nie licząc nic nie znaczących kilku przypadkowych kontaktów w dzieciństwie. Za to dobrze znał jego matkę. Mądrą, wykształconą kobietę która żaliła się przed nim jaki był podły nie tylko jako dorastający młodzieniec ale już nawet jako wikariusz. Dokuczał jej tak że postanowiła utemperować go przy pomocy proboszcza, pełniącego rolę duchowego opiekuna młodego księdza. Nietrudno się domyślić że ten nie kiwnął palcem w jej obronie. Wkrótce wyrodny syn opuścił mamę dostając pewnie „za karę” niezbyt oddaloną, ciepłą parafię. Drugi z księży natomiast, rychło po święceniach kapłańskich, czując „wolę bożą” został szczęśliwym ojcem, po czym pod naciskiem rodziny wystąpił z kościoła. Uśmiechnął się do siebie. Był na uroczystości wyświęcenia swojego pociotka, zakończonej popijawą alkoholową w jego domu, gdzie wszyscy udawali że piją oranżadę! Najbardziej jednak do jego właściwej odmiany duchowej przyczynił się inny kapłan. Ten na zawsze odmienił jego życie. Właścicielem pewnego ośrodka wypoczynkowego zlokalizowanego nieopodal religijnej stolicy kraju była Kuria Biskupia w osobie pewnego Paulina. Co jakiś czas w ramach nadzoru nad powierzonym mieniem, personelem i pensjonariuszami, Paulin ów zjeżdżał do ośrodka gdzie w ustronnym, zagajonym miejscu stał jego służbowy domek wypoczynkowy. Jan nigdy nie zapomni tego człowieka. Miał na imię Józef, tyle że drugie imię, na znak służebności cierpiącym, przybrał od Matki Dziewicy - Maria. Tego dnia Jan zauważył niespotykany na co dzień, ożywiony ruch w ośrodku. Co rusz ktoś na przykrytych półmiskach coś zanosił do owego domku. - A cóż to za przygotowania? Zapytał kobietę z cywilnego personelu ośrodka. - Nasz kierownik przyjeżdża. Odpowiedziała biegnąc po kolejne nakrycie. Nie mając nic większego do roboty, ukradkiem obserwował nie kończące się przygotowania. Podobnie jak on, udając obojętność, zerkały na domek kierownika ciekawskie kobiety będące większością na tym turnusie. Był to bowiem turnus zorganizowany dla niepełnosprawnych dzieci i ich opiekunów. Tak się często dzieje niestety że opiekunami niepełnosprawnych dzieci są przeważnie kobiety. Mężczyźni raczej czmychają gdy urodzi się chore dziecko. Pod wieczór – przyjechał. Nowiutki, grafitowy Passat skromnie terkotał chwilę, po czym zamilkł pod ocienionym domkiem. Personel usłużnie otwierał drzwi i wprowadzał duchownego. Był młody, dość przystojny, około trzydziestu pięciu lat. Pod koniec wieczoru, od domku kapelana, na cały nieduży ośrodek rozchodziły się odgłosy przyjęcia. Jana obudziło stukanie w szybę. Powoli, śpiąc prawie, wstawał niezdarnie. Leżąca obok niego kobieta także się obudziła. Bezładne stukanie w szybę i w ścianę powtarzało się natrętnie. - Kto tam do diaska! Powiedział głośniej. Ubrał się wreszcie i wziąwszy latarkę wyszedł przed domek. Z sąsiednich domków, obudzone, także powychodziły kobiety. - Tam, tam! Wskazał ktoś na ciemną postać majaczącą nieopodal, na tle krzaków. Jan był jedynym mężczyzną w tym gronie. Pokonując strach, puścił się pędem w stronę tajemniczej postaci i z bliska oświetlił jej twarz. O kurwa! Przecież to ten zakonnik! Józef-Maria. Pomyślał prawie przerażony. Zapatulony w ciemny koc, intruz stał nieruchomo w krzakach. Jan poczuł odór alkoholu. - A, to ojciec. Powiedział usprawiedliwiająco siląc się na spokój. Tamten stał jeszcze chwilę, po czym chwiejnym krokiem udał się w stronę swojego domku. - Zbok! Nic tylko zbok. Znowu pukanie,- tym razem w oświetlone drzwi domku. - No ja go chyba. Rozwścieczył się znowu przebudzony. Wyskoczył w piżamie. - To ja. Choć coś ci pokażę. Sąsiadka ciągnęła Jana za rozpiętą połę pidżamy. Wyszli kilka metrów zza domek. - Tam! Jana zamurowało! - Jezu! Jęknął. Lecz na jego twarzy malowała się nieukrywana satysfakcja. Jak w porno-teatrze, w jasno oświetlonym domku za nie zasłoniętymi, nisko zabudowanymi dużymi oknami, w miłosnym akcie na stojąco, trzepotały się sąsiadka Fredzia i posuwający ją od tyłu... Józef Maria. Obydwoje goli jak święci tureccy. Fredzia opierała się. Opierała się rękami o stół. Za każdym pchnięciem, stół dobijał głośno do drewnianej ścianki domku. Patrzący podeszli w mroku bliżej. Mały domek drżał i stukotał. Fredzia co raz podnosiła nisko opuszczoną głowę i wtedy było widać jej zamknięte oczy i rozchylone z lubością usta. Widać że jej było dobrze. Zakonnik operował z tyłu. Czasem z trudem utrzymywali równowagę. - Ale są nawaleni. Nawet zapomnieli zgasić światło. Ale jaja! Nie wiedzieć skąd, przed domkiem pojawiła się grupka kobiet. Ktoś rzucił patykiem w okno. Nie spłoszyło to aktorów. Nawet nie zauważyli. - Chodźmy. Dajmy im skończyć. - A dzisiaj rano o 8 ma być powitanie ojca Józefa Marii. - Jak to. Powitanie jego? - Na naszej tablicy ogłoszeń tak pisze. Powiedziała któraś z kobiet. - On? Jak to. Tego za oknem? Jan, podniósł głos z niedowierzaniem. - Jeżeli Józef Maria, to chyba on! Ale chyba nie zdąży. Już dnieje. Powiedziała śmiejąc się. - Niesamowite! Ale jaja! Jakoż z trudem ale podekscytowany nocnymi doznaniami, wybrał się na mszę wraz ze swoja przyjaciółką. Stanęli najbliżej. W pierwszym rzędzie. Ala, przyjaciółka Jana była podniecona nieco bardziej niż zwykle. Była raczej emocjonalną osobą i na wszystko reagowała dość żywo. Dzisiaj, widać było że tłumi podniecenie, co jednak przychodziło jej to z najwyższym trudem. Miejscowy proboszcz na wstępie po pochwaleniu Boga zapowiedział: - Dzisiaj mamy zaszczyt gościć niezwykłego gościa w naszej skromnej parafii – ojca Paulina Józefa Marię! Po chwili przerwy ciągnął dalej. - Ojciec Józef Maria który drugie imię przybrał od Marii, Matki Bożej na znak cierpienia, pokory i służby uciśnionym i chorym, jest opiekunem wszystkich cierpiących w naszej diecezji. Poprzez częste kontakty z chorymi niesie im ulgę i nadzieję na przyszłe życie, wolne od cierpień. Skromne fundusze Kurii nie pozwalają jednak na pełne utrzymanie wszystkich przydzielonych ojcu domów opieki i ośrodków dla chorych dzieci. Charyzmatyczny Ojciec Józef Maria jednak nie zraża się i jeżeli nie może zapewnić im pełnego utrzymania datkami wiernych, nie waha się prosić o wsparcie samego Watykanu. Poprzez swoją służebną postawę, jest dobrze znany nawet naszemu Ojcu Świętemu! Tak zapowiedziany gość, godnie wkroczył na arenę ołtarza gdzie jak zaobserwował Jan, zachowywał się pewnie, bez śladu pokory i nocnych przeżyć. Ma zdrowie. Trening czyni mistrza. Pomyślał Jan. Po podziękowaniu za powitanie, znakomity gość zaczął opowiadać o swojej misji niesienia pomocy chorym, po czym wtrącił: - Zawsze musimy czuwać z pomocą Pana Boga nad wszystkimi, a szczególnie nad tymi którzy obronić się sami nie potrafią. Nie potrafią, albowiem najczęściej nie umieją odróżnić dobra od zła. Diabeł czyha wszędzie na swoje ofiary i nawet takie miejsca jak nasze które wydawało by się powinny być wolne od zakusów szatana a w których znajdują się moi bezbronni, małoletni podopieczni, nie są wolne od jego zakusów. Tu zawiesił głos, jakby dla dodania większej rangi temu co za chwilę powie. - Szatan wszędzie próbuje swoich diabelskich sztuczek. A kto jest na te sztuczki najbardziej narażony? Oczywiście, - dzieci! I dlatego miejsca w których te bezbronne istoty przebywają (grzmiał) winny być wolne od grzechu! Nie ma tam miejsca nawet na występek. A najlepszy przykład oprócz nas duchownych, powinni dawać sami rodzice i opiekunowie. Ale niestety! Zdarza się że oni sami często popełniają grzech śmiertelny. W kościółku powiało grozą. Wierni z trwogą spoglądali po sobie. - Bo oto zdarzyło się że w tutejszym ośrodku jest osoba która przebywać w nim nie powinna! Nie jest ani rodzicem ani opiekunem nieszczęśliwego dziecka - a jest! Jest razem z jego matką. Dopóki mężczyzna ten nie ma ślubu kościelnego z matką dziecka, obcując z nią, popełnia grzech śmiertelny narażając i matkę i dziecko na niebezpieczeństwo niedostąpienia do zbawienia wiecznego!. I dlatego... człowiek ten powinien jak najszybciej opuścić nasz przybytek i nigdy nie przeszkadzać rodzinie. Jan zmartwiał. Rany Boskie!! Przecież to o nim! I w tym momencie pojął że to jego Ala, przewodnicząca grupy, była na celowniku chutliwego kapelana. To do niej dobijał się wtedy w nocy zawinięty w koc – tajemniczy Don Pedro! Jan przeszkodził mu. Ale najpierw pomógł. Podrzucił mu dupcenie do domu, do Kurii. Jakoś na miesiąc przed wyjazdem dzieci do ośrodka, mocno przecież zakochany, pomagał Ali w jej chwalebnych poczynaniach, między innymi organizowania wypoczynku dla niepełnosprawnych dzieci. W celu omówienia z kierownikiem, szczegółów dotyczących pobytu dzieci w ośrodku, zawiózł Alę do oddalonej o 70 km siedziby Kurii, do ojca Józefa Marii. Miało być krótko. Czekał w samochodzie na Alę cztery godziny. -Dobry jest. Pomyślał dupek.

Przypadek? W grudniu 05 napisałem "Przepis na szczęście". Wiersz ten wziął udział w organizowanym przez DK "Batory" konkursie literackim. Technologia przepisu łudząco podobna. Mam nadzieję że to przypadek. Wydrukuję go jutro, tj 04.04.06.

Dziękuję Panu. Cieszę się że na dobry początek nawiązałem kontakt z fachowcem. Jeżeli nie nadużyje Pana cierpliwości, proszę o stałe komentarze moich wypocin. Z poważaniem - dejokat

Może nauczę sie tak pisać?

Jestem pod wrażeniem.

Wiersz nie musi się rymować. I chociaż dalej w nim są najważniejsze słowa, Dobry, moc pomiędzy nimi ma zaklętą Tak wielką i niepojętą że rano na czczo go czytając, Słowa, zwyczajny dzień w święto zamieniają. I wszystkie trudne sprawy a nawet marzenia Spełniają się, nabierają sensu i znaczenia... A uciążliwości codzienne które do tej pory Męczyły cię i traktowałeś je jak zło konieczne Wydadzą ci się ważne, przyjemne, także pożyteczne. Wiersz, chmurny poranek może Ci rozjaśnić Humor poprawić, może wreszcie sprawić Że poczujesz się pogodny i lepszy i mądrzejszy. Tak to zmianę priorytetów i wartości wielu Prosty wiersz to sprawi mój ty przyjacielu.