Grzegorz Woźny

róże kręgle potoczyste panie cyranki goździki farbą w pionie akwarelą w doniczkach chwilowe wianki budzące królowanie przy drzewach krzakach rynnach bielących zwiotczałe gałązki styropianu wnet kobieta myje głowę za grosz dla niej nachalna bielizna rumian drżąco rozczesywany serdecznymi opuszkami w niej chleb zieleni się kakao tam krągły garncarz poklepuje wianki oliwa sączy wolno wysycha tylko na słowo nadający się kolor