marcin krüger

Ewciu, z syrenkami racja, tyle że omijam je z daleka pozdrówka marcin

witaj, pierwszy raz komentuje Twój wiersz. Faktycznie na i nad to aż nadto za dużo o coś, co do kartek może wkleić słowa była wyprzedaż. Jak dla mnie to za banknoty w dzisiejszej rzeczywistości da się prawie wszystko zakupić, co prawda nie zawsze wybrany model ;) pozdrawiam marcin

Ewciu, trochę muzyki wpleść w słowa a beznadzieja będzie miała bardziej ludzkie oblicze. Jak dla mnie to brzmi średnio, ale pewnie dopadła Cię tytułowa Ona, ;) pozdrawiam marcin

oj dzie weczko, co za piękne określenie....hmmm wracaj szybko ;) pozdrawiam

trzecia między nocą a świtem kleszczy szum tropikalnej mikstury zwalającej jej trzeźwe spojrzenie pod nogi falując pod niebiosami twarzy trudno zmywalnej tej co z rozsmakowaniem połyka ów On nonszalancko drogi szeroką dziurę mają uniesienia a przyćmione spojrzenie ulicznej niepamięci łowiącej drapieżnie niewinne syrenki za wcześnie wpływające w oceanu drżenie wibrującą wirującą marzycielską muzyką chciwą dziecinnie kilka gwiazd dalej jak mocne wino uderza i kroplista zrasza myśl złudzenie gdy lirę trąca za papierowe dwa czarty z sercem na buciorze a siecią w kieszeni rozum powtarza w tym świecie subtropikalnym każdy może zostać pożarty

dzięki za porównanie do wielkiego tego świata. Z grzechem sumienia przyznam się iż nie znam jego twórczości. pozdrawiam marcin

pierwsza strofa piękna. Zastanawia mnie to zestawienie słów "jaśminowych szyderców", dlaczego akuratnie taka odnośnia? A co do horyzontu palców - zapachniało mi erotyzmem i to przez wielkie E. daje + aczkolwiek ocenzurowałbym słowo "cholera". pozdrawiam marcin

ciemność nadchodzi wyrafinowana, przysłania jasność i szeleści pewnym krokiem ku tej Dziewce a od tego Pana, co zielonym w oczach deprawuje obłokiem, międzynarodowo pachną języki podniet zawartych na krawędzi chodników, a na ulicach rodzą się bez metryki uduchowione lecz martwo zerkające śmietniki, na bulwarze słońca witryny niosą inne zabarwienie ksenonowego gwiazd blasku, zaś na przeciwległym krańcu gasną uprzejmości zatopione siłą w rozwartym wrzasku, mówią alternatywą: świat cię kocha, kochasz rozpaczą bez światła cielesny tunel grzebiący kolejne zawstydzenie jak pycha krępujący w gordyjski burdel, dopiję szkocką z ust twych rozmazem nieskrępowanym, może ochrzczę cię kochaniem, ssąc, pieszcząc, biorąc zarazem świat który uczyniłem twym wyuzdaniem.

witaj! Chyba błąd wkradł się w pierwszy wers, gdyż zgoła całość dotyczy autora a ów wspomniany wiersz wskazuję osobę drugą. Ostatnia strofa nie bardzo uszyta do pierwszej. Myśl piękna i chyba powszechnie znana. Wcześniej również poruszałaem ten temat. Kwitując, nie trujmy się pięknymi zbytkami, nawet jesli one kłują nie tylko oczy. Romantyczność wymaga czegoś większego. Pozdrawiam

od politeizmu do dziewki ino modły ust grzeszną drogą skrzypią niby furty cmentarzysk jak ewangelia zwiodły znaków doskonałą nagość spowiedzi scałuję wchodząc w rajskie łoże śmierci rozkosz poddając ciżbie i gawiedzi jako ze mnie ciałem karmić mieli usta zlęknione a strute porzucać dusze w ciemności skrzynie co ledwie pusta za cud przyjmę dzieło co obalić życie zdoła i w proch rozetrze to powietrze co zgoła leczy bądź zatruwa skrycie niechaj tak będzie w krzyż ramiona rozpięte i myśl obłąkana jakże w tobie nosić będzie mego istnienia znamiona

przecież wiem że jesteś za brzytwy krawędzią jeszcze nie odsączona – mgłą niestałą w półmroku zbędną kantyleną łabędzią, w krzyk krwawy rwącą i upłynąć nieśmiałą, milcząc, drogi bezpowrotnej wdychasz powietrze wzburzonym morzem, dopóki ciecz płynie rozdrobnionej rzeki, kulami rosy po swetrze ciężkie padają i piętrzą się zaszłości bezprzytomnie, ta twarz i serce w rozpryskach szkła wciąż tkwią w rynsztok wrzucone – lodowaty las gwoźdźmi świerku przybija tych co śnią, marząc odchodzą nierozważnie za ostrze nie w czas.

Chciałabyś mnie w półnagość owinąć – słodszym uczynić, patrząc w noce gwieździste, ominąć słów kłębek, jedynie cienką nić pochwycić, palcami nawlec i ulec. Jam grynszpanowy cokół, niczym kamień chcę lec bądź z nagła spaść jak sokół. Chciałaś Anioła, cóż z tego – kochany, z nagim ramion skrzydłem. Zbyt delikatny, aż nad zbyt nieznany, by opleść i pochłonąć go sidłem. Chciałbym cię w nagość przyoblec – piękniejszą szkicować, dłonią pewną, rozważną a grzesznie biec i chciwie całować. W drżeń tysiącach z pomarańczy soku smakować, wierząc że dotrwam do pierwszej łzy szczęścia w twym oku, lecz razem a z osobna błądzić nam. Chciałem Diablicę, cóż z tego – nie ona mocno więzi, pęta nakłada. Ciszą napływa, skryta i słona, pragnie wzmaga ten napój ludzi – zdrada.

wybrać nam nie pozwolono, uchylono zastanowienie, strony ciała nam niewygodne dołączono, by niszczyły się bezwzględnie; nasycono nas słowem miłość nie dając instrukcji użycia, frustraci błądzą po ulicach dość niewygodną linią życia; w bezustannym rozpadzie jądra pierwotnego, single i homofobie w łącznej defiladzie doszukują się sensu wtórnego; z podanych nam do wglądu akt bezspornie wynika, odrzuciliśmy większość lądu, świat jest normalny, tylko ludzie mają bzika!

drogi Jacku, powiadają głodnemu chleb na myśli, to odnośnie cytatu dzie wuszki "pozwalam przejechać walcem po mnie". A fuj, żeby tak dosłownie to brać! co do warsztatu, owszem nie jest to arcydzieło ale taka była ma koncepcja. Trudno, jeśli ktoś ma wymysł rozcierania bądź rozpościerania każdego słowa na "dechach", to bardzo proszę. Moje zdanie jest w tym przypadku znacznie odmienne. Co do myśli "samobójczych" bądź niespełnień, nic z tego, pod walec rzucać się nie będę. Trudno, trzeba mnie zgryźć z niesmakiem. pozdrawiam

witaj dzie wuszko co do dziwaczności; jeśli pomyśleć że brewiarz jest modlitewnikiem, a to odnosi się do pocałunków, to chyba rzecz jest oczywista i nie koniecznie dziwaczna. Warto by było przyzwyczaić się do mego toku myślenia, szyfrowania niektórych znaczeń, etc. pozdrawiam

wiosną przyjdź, nadejdź, pogrąż źrenice błyskiem łzy porannej, zatop smutek co narasta wciąż w myśli tęsknej, zakochanej, dłonie chwyć, w głębie spójrz oczu, lazurowych wód ciszę, cudownych wyznań brewiarz przybędzie, gdy niedosłyszę, zatrzymajmy, wszystko, czas przed sobą żarem fechtunków, nagie zmysły uchodzą w nas – kwietniki pocałunków...

przychylam się do wcześniejszych wypowiedzi. Cóż więcej dodać, a no nic, bo więcej by tylko smuciło. Plusik pozdrawiam

wiersz bardzo piękny, aczkolwiek wiadomo, że woda w morzu jest słona. Co do przenośni słowa "kotwica" zdecydowanie nie zgadzam się z Krzywakiem. Końcówka fantastyczna. pozdrawiam

piękny liryczny wiersz, jestem bardzo na tak! pozdrawiam