Green Eyes

Erotyk II Płyniemy razem łodzią rozkoszy Unosząc się ponad fale namiętności Rozkołysane ciała rytmicznie pędzą Do głębin mórz i oceanów Nad drżeniem złotym Fali się poddajemy kruchej By błogich westchnień smak oswoić Pobladłe wargi drżą z zachwytu A łódź do przystani zmierza sennej.

Czyż nie tego chciałeś? Odchodziłeś już wiele razy, Spoglądając w głębię, Zadawałeś rany. Wybaczała, Prosiła o więcej, Czekała na zabójcę swego, Który najskuteczniej krzywdzić potrafił. Powracałeś oczyszczony szkarłatem, Spojrzeniami łakomy, Bielą dłoni rozgrzeszony, Czekałeś aż wytoczy krwi kroplę ostatnią, Umarła, Daleko od ramion Twoich, Czyż nie tego chciałeś?

Alabastrowa twarz kryje rysy idealne, Błękit oka cień rzuca na lico, Rozkoszować się pragnie pucharem niewinności i zamknętym żalem. Wiele sie zmienia teraz- w tej chwili, która przesycona słodką wonią rozpływa się jak chmura za horyzontu bladą granicą. Odległe lądy marzeniami rządzą i poranki dłuższymi czynią. Mgły poranne śniadaniami sie stają a zorze polarne deserami, na które wieczność całą czekać warto. Twarz idealna pozostaje niewzruszona, choć tak bardzo pragnie w pełni żyć i odczuwać powiew wiatrów północnych na skórze z porcelany.

* * * * To oni od niedawna do piekieł strąceni Za brak miłości świat opłakują Do siebie się modląć, raj opisują Już ponad obłoków gruzy i chmury skaliste wzlatują Ranią się miłością, której nie nauczono ich dawać Już go ogarnia, by utracić znów Dotykiem ją składa w koszyczek zapomnianych snów Z daleka obserwując Jak niepokój rozdziera ich dusze Wzlatują Przenikają przez bariery umysłu Przebijają obłoki skaliste Krwistość ciał zmieniając w złoto Srebro szkliste do oczu napływa Oddając hołd jego istnieniu Oddechów ławice przez nich przepływają Gdy w śladach cielesności ich dusze się przenikają Do końca Do końca Na wieczność oddani sobie