Nomada Nordowy

Jest taki park w moim mieście. Park to może zbyt szumne określenie. Zawsze był to tylko kwadrat trawy. I kilka drzew. I trzy ławeczki były. Jest taki park. Zimą cały w pustce i wieje po kostkach. Zato latem jest bardzo, ale to bardzo przyjemnie. I romantycznie tak jakoś. Nie przychodzi tutaj na szczęście za dużo ludzi. Bo i spacer zbyt krótki. Bo i ławeczki tylko trzy. My tu często bywaliśmy. Z Marią. Posiedzieć. Poczytać w sobotę poranne gazety. Porozmawiać. Po cichu. Rozmowa szeptem ma jedną dużą przewagę nad pełnym głosem toczony dialog. Atmosfera takiej rozmowy jest zawsze tajemnicza. I osobista. Tylko dla tych par uszu, które są blisko. Rozmowa w sam raz na ten park. I vice versa. Więc toczyliśmy tam takie rozmowy. I robiliśmy zdjęcia. Pani z ławki obok karmiła gołębie. Panie z ławki dalszej rozmawiały o wnukach, wnuczkach, wysokości emerytury i cenie gazu. Jest taki park. Kwadrat trawy i kilka drzew. Tylko ławeczki już jeno tylko dwie. Od jakiegoś czasu.

wieczór gdy szklanką napełniam żołądek dymem poruszam dłoń ( i do ust, płuc dym biorę) nie kojarzę faktów, kiedy nocą puka ktoś nerwowo w ciepłe wody obracam się na drugą stronę i lewym okiem oglądam ćmy przy świetle obrazuję sobie siebie pośród drzew, traw i dryfuję gdzie czarna przyprawa starzeje się (i ja z nią) i doczekać chcę świtu nocy gwiazd pozbawionej jak pozbawione zabawek dzieci łkają niech łka noc.

Nie zwykłem śniadać tak wcześnie jak śniadanie tu dają obchodzę się Smakiem krążę do obiadu i mdli mnie przy deserze Do kolacji zwykle nie siadam by głodnym się położyć na sen lepszy papieros i szklanka wody spać nie muszę nie zaśpię na śniadanie co jak zwykle się nie uda. Czyżby przywyknąć już czas do obchodzenia się smakiem? I głód zagłuszać stóp stu- kotem co tak większe coraz zataczają kręgi? (jeszcze pamiętam smak malin jedzonych miast obiadu…)