Martyna Nosol

" W jesienny wieczór, słońce dystyngowaną ręką maluje grzbiety chmur, W szybie drgającej widziany kątem oka ludzki kontur Rozpędzony ciąg metalowych puszek, myśli przeróżnych wytwór Kołami ciężkimi z lekkością po szynach pędzący potwór Zbiera żniwo miłości, obowiązku, codzienności tortur Dziesiątki niemych twarzy osaczonych wśród sterylnych komór Ludzkich myśli na części pierwsze rozbiór A ponoć to tylko pociąg, nie żaden potwór!"