Mateusz Duio

Ponad rajskim dziwnym śnie pierworodnie zrodzony z twego łona, kołyszący się na kwiatach tulipanów wydałem swe imię - nieśmiertelny i Bogu równy ! Pośród ciszy nocy strącony z królestwa szyderstwem kłuje swą zastygłą warte. I ciemny w mroku dumnym i bezgłośnym płynę ze strzaskaną harfą ziemskich snów . Jam węże błyskawic wichrami ubrany asteroid król nieoszacowany Ja bólem mej bezmocy wylewam niedole blaskiem ognistych wulkanów . Mój duch łańcuchem skuty ze łzami płynącymi wśród nocy bez końca z krzykiem złowieszczym ogląda hołd jutrzenki w obliczu blasku pocałunku Twej otchłani.