Roman Tique

nie gustuję w takich wierszach, ale podoba mi się brzmienie wszystko tu jest takie staranne i nie wiem, czy to dobrze miło było wpaść pzdr:) Dziękuję za komentarz. W moich wierszach, w tym co piszę, na ogół staram się używać rymów, dbać o to by czytanie szło gładko, rytmicznie. Najpierw jednak jest pewna wizja, a dalej zabawa ze słowami. Wciskanie nieznośnej treści w kształt klasycznego, staroświeckiego RYMOWANEGO wiersza. Nowoczesnej poezji nie lubię. Za dużo w niej smutku. Moja "Idée fixe", to pisać o rzeczach pięknych. Poezja powinna być dla nas miłym zakątkiem, w którym można się skryć przed szarością, złem, powszednią zwyczajnością... Pozdrawiam. Roman Tique. PS: Nie znaczy to, że uznaję współczesną poezję za gorszą. :) RT.

Dziękuję za wizytę. Za pozdrowienia także, choć nietrudno zauważyć delikatną nutkę złośliwości w komentarzu Doroty - data ;). Wychodzę z założenia, że pisanie poezji powinno wynikać z własnych przeżyć ujętych w słowach, formie jaka nam /autorowi/ akurat odpowiada. Określenie, że wiersz byłby dobry gdyby powstał pół wieku temu mówi o Tobie Doroto. Mówi o tym, że niestety ulegasz wpływom i piszesz wg reguł tzw. współczesności. Zajrzałem do Ciebie i przeczytałem długi wiersz o bardzo krótkiej nazwie. Spodobał mi się, ale jak dla mnie "wierszopisa sprzed wieków" odpowiedniej byłoby nazwać go prozą poetycką. Dla mnie wiersz bez rymów nie jest wierszem, a proza poetycka, to jakby ucieczka przed formą pełną - opowiadaniem. Proza poetycka to jakby obawa przed wejściem w dojrzałe pisarstwo. Powinnaś pójść dalej, bo masz wyobraźnię i potrafisz operować słowem z wielką swobodą. Raz jeszcze dziękuję i pozdrawiam serdecznie. Roman Tique-nick nieprzypadkowy. ;)

Z kilku promieni ułożę bukiet, rosą obmyję zaspane oczy, podążę trawy zielonym szlakiem, w splątanych szmerach skończonej nocy. Cisza zaścieli miękkim atłasem, spokoju siła - aromat słodki. Wdycham głęboko, radosnym rytmem, którym mnie pieści kochanka dotyk. Jasność odsuwa natrętne myśli, płoche marzenia poukładane. Z nadzieją szepcząc o przyszłej chwili, mającej nadejść kiedyś nad ranem. 17. sierpnia 2009.

Dziękuję za miły komentarz. Jednak pozostanę przy swojej wersji, gdyż wbrew temu co piszesz, Twoja wersja drugiej zwrotki byłaby odmienna. U mnie zachowałem rym a-b, a-b, a także rytm. Zwróć uwagę, że każda zwrotka składa się z 4 wersów, nawet i ta ;)... "Swojemu mianu... zaraz potem...", to w gruncie rzeczy jedna linijka, tylko tak dla podkreślenia rozdzielona na dwie części. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

Zielonożółte barwy wiosny wtłaczają znowu w nas nadzieję, kwiecień urokiem tak ulotnym olśniewa - wokół świat pięknieje. Mlecze żółtością zaprzeczają swojemu mianu... zaraz potem... w dmuchawców kulki zamieniając sens przywracają mu z powrotem. Podmuchem pyłki poniesione rozprzestrzeniają się po świecie, by znowu za rok odrodzone... cykl życia zawsze taki przecież. Początek wiosny - przebudzenie, życie pulsuje już na nowo. Promienie słońca, deszczu mżenie. Żółto-zielono, kolorowo. 25. kwietnia - 29. czerwca 2009.