[ogrody rozkoszy]

w ogrodach rozkoszy karmiłeś mnie nadzieją
nadzieja od dziś ma smak twych ust
w zaciszu ciemnych korytarzy rozmawiałeś z wiatrem
słowa od dziś mają zapach twych dłoni
krwią pojone pragnienia
cierniem ukoronowany wstyd
w ogrodach rozkoszy po raz pierwszy ujrzałam twarz przeznaczenia
przeznaczenie od dziś nosi twoje imie

[****]

czerstwy chleb zajadanym łakomie
przypomina smak dzieciństwa
slamsy zakurzonych krzeseł
i placek z kruszonką mamy
poranki bez wschodu słońca
noce pozbawione snów
łyk wody
i znów rzeczywistość

[a oni szli]

a oni szli
z błagalnym spojrzeniem
z sercem w dziurawej kieszeni
z milczeniem wbitym w sine wargi
a oni szli
jak korowód mężów z mieczami u boku
jak zastępy matek w bladość otulonych kołdrą z pajęczej sieci

zezwalam na wolność
wołałam ku nim dławiąc się własnymi słowami
mój krzyk nikł w falach marmurowych dłoni
a oni szli...

[****]

zezwalam na odpływ
wołałam dławąic się własnymi słowami
mój krzyk nikł w odchłani ludzkich dłoni
stójcuie niewolnicy mroku
chałaśliwym westchnieniem zerwijcie kajdany minionego lata
pochłońcie me zwątpienia i pocaunkiem
zbierzcie krwawe żniwo

[ogrody rozkoszy]

w ogrodach rozkoszy
niczym dzieci pojone marzeniami
błądziliśmy nie mając nadzieji na ratunek
oddech śmierci piescił zapach nasturcji
w ogrodach rozkoszy
ukryliśmy swój wstyd
gdy wojownik mroku obnarzył nasze pragnienia
ogrodą rozkoszy oddaliśmy dusze
stróżkiem krwi odpłynęło naszew życie mieszając się z winym
pitym przez nienarodzonych