ilona szymańska

w ogrodach rozkoszy karmiłeś mnie nadzieją nadzieja od dziś ma smak twych ust w zaciszu ciemnych korytarzy rozmawiałeś z wiatrem słowa od dziś mają zapach twych dłoni krwią pojone pragnienia cierniem ukoronowany wstyd w ogrodach rozkoszy po raz pierwszy ujrzałam twarz przeznaczenia przeznaczenie od dziś nosi twoje imie

czerstwy chleb zajadanym łakomie przypomina smak dzieciństwa slamsy zakurzonych krzeseł i placek z kruszonką mamy poranki bez wschodu słońca noce pozbawione snów łyk wody i znów rzeczywistość

a oni szli z błagalnym spojrzeniem z sercem w dziurawej kieszeni z milczeniem wbitym w sine wargi a oni szli jak korowód mężów z mieczami u boku jak zastępy matek w bladość otulonych kołdrą z pajęczej sieci zezwalam na wolność wołałam ku nim dławiąc się własnymi słowami mój krzyk nikł w falach marmurowych dłoni a oni szli...

zezwalam na odpływ wołałam dławąic się własnymi słowami mój krzyk nikł w odchłani ludzkich dłoni stójcuie niewolnicy mroku chałaśliwym westchnieniem zerwijcie kajdany minionego lata pochłońcie me zwątpienia i pocaunkiem zbierzcie krwawe żniwo

w ogrodach rozkoszy niczym dzieci pojone marzeniami błądziliśmy nie mając nadzieji na ratunek oddech śmierci piescił zapach nasturcji w ogrodach rozkoszy ukryliśmy swój wstyd gdy wojownik mroku obnarzył nasze pragnienia ogrodą rozkoszy oddaliśmy dusze stróżkiem krwi odpłynęło naszew życie mieszając się z winym pitym przez nienarodzonych