baatonik

Smutno jest patrzeć na świat przez szaro.biała rzeczywistość . ! Samemu wzbić się jak ptak, aby być sobą - osobą lekką jak wiatr . ! Cicha jak szum fal, zgubiona jak błędny szlak, rozmarzona pod wpływem chmur . ! O tak . !

Cichutko, cichuteńko zaglądam do Ciebie przez okienko. Patrzę, podziwiam... Twe oczy zakrywam i dotykiem lekkim, i czułym prowadzę Cię . . . !

Bo wszystko kiedyś będzie martwe, straci swą wartość i moc ! Nic już nie będzie jak dawniej, bo żyć nie będziemy wciąż. Kiedy kwiat zwyczajny, kwitnący straci swą siłę podczas nocy tak i my - ludzie słabi zamkniemy niekiedy oczy ! Upadniemy wtedy u progu wierząc, że nowe życie dostaniemy lecz nie łudź się głupi człowieku bo na nas wieczność będzie czekać !

Codzienne zmagania z teraźniejszością , w mym świecie zamieniają się w fantazję. Nie chce! Nie będę! Nie po to tu jestem. Chcę żyć swym światem bajecznym. Być inna... taka dziecinna.

Wszystko co dotknę zamieni się w kamień, a jego kłamstwa już mnie nie bawią. Koniec sielanki, czas obudzić się i przestać łudzić się, że to życie ma jakiś sens!