Iwona Majszyk

Ależ dziękuję Ci za pochlebstwa, Krwawy Grzesiu. Nie spodziewałam się tak przychylnego komentarza! Pozdrawiam serdecznie, zapraszam na kawę do Spółdzielni Literackiej

Na fotografii oniryczny zaułek Kragujevac- wypłuczyny z rzekomych wakacji które nie doczekały ucieleśnienia Nadal nie jest łatwo stosownie witać cię i poufale żegnać Nie jest wcale łatwo w ścisłych granicach ocenzurowanego listu Ktoś z ulicy napomknął o kolejnej jesieni- nie ponaglałabym czworonożnego cyklu choć do stóp nisko opadły liście i kasztany ich duma nie mieści się w ścianach celi Mówisz potulniej z bardzo daleka jak ospały kundel co go szewc bił korkiem w pewnej bajce Posadzka mruczy wyraźniej od ciebie do przestrzeni Zacinam się na każdej kropce o znaczeniu oddech.

Wiatr pieści zasłony w szparze To ty malowana rycina oczy skóry kamień Ciało to nasze fatum płótno człowieczej tragedii mądre i myślące jak słowa Dlaczego boże palce to drogowskazy do miejsc nie dla stóp karków dłoni modlitwa błagalna: była nasza śmierć tylko z piersi wiatr pieści zasłony nie ty

Wyjąkałam dziś bajkę o sterczącym nad piersią- tak, powiem wprost- sercu: moczył mi sztukmistrz serce barwami fioletu szkicował mi żyd serce ze szkła aż ukradli mu owce w zamian zostawili tylko kilka białych kartek które zapełnił kruczym maczkiem bo nic więcej do roboty już nie miał atrament zmienny w niebo zabawił żyda bardziej niż kłębki waty z wyzierającymi badylami zamiast kończyn to jakby koniec o szczęściu jąkana bajka ma piękną nutę na wyłączność serca-