Renata Jaksan

Odlegle miejsce w cieniu chryzantem. Skrawek ziemi troche na uboczu. Pełne tajemnic i dogmatów. Zasypiają tam ludzie mądrzejsi o śmierć. Czekając na jedno słowo które jest milczeniem.

Pod powiekami zamykam kolorowy świat Chowam jego obrazy. Bo gdy szarugi nadejdzie czas zacznę oczyma mrużyć. J wyleci motyl i kwiat pomaluje ten smutny świat.

Przez konary drzew zakrada się słońce zawsze wesołe i takie samo. Zagląda wszędzie nie pyta czy może wchodzi cichaczem gdzie dotrzeć zdoła. Lecz gdy zasłoni chmura jego oblicze smutek spowija dzień w środku dnia. Wtedy pytamy czy wyjrzeć może choć na chwil parę by rozjaśnić świat

Tam gdzie nie widać dokąd słońce wędruje. A wiatr szalejąc rzuca kotwicę. Droga zarosłą pokryta gęstwiną prowadzi naprzód przez ludzkie życie.

Stoję nad rzeką wysokie widziadła Jesień wszystkie liście im skradła Blade słońce wstające o świcie ogrzewa konary wpiera w nich życie. Wiatr sennie wieje przez konary przeplata tęsknotę głuchą melodia skrzydlata.

W gardle stanęła mi ość wyrażam jak się czuję. Dławię się dniem wczorajszym i dzisiejszym. Duszę się atmosferą jaka panuje. Jak wyzbyć się tego co czuję. Jak ja z tym żyję i w tym obcuję.