luna poetow

tęsknię za nieistniejącym światem ukrytym gdzieś za zasłana realnego życia to tak jakgdyby moja dusza przypłynęla właśnie stamtąd lecz nie ma tam powrotu.. umieram pozbawiona korzeni odarta z kory i liści rażona piorunami codzienności deszcz nie przestaje padac topię się.. co jest gorsze dla życia zbyt niedoskonała powłoka czy też zbyt mała pozbawiona złudzeń dusza nie wiem.. gdzie więc należe komu składac hołd czarnej zimnej ziemi czy wiecznemu słońcu tylko nicości..