Rafał Anonim

cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza cisza

Dziękuję za Pański komentarz. Ten utwór powstał jako protest przeciwko osobom, które nie mając odpowiedniego przygotowania piszą komentarze typu "wiersz przeciętny" - komentarze, które niczego nie przynoszą autorowi, nie niosą ze sobą żadnej treści, z której można by skorzystać. Chciałem rymując "przy okazji" przedstawić swoje zdanie w tym temacie. Pański komentarz jest iście finezyjny, choć druzgoczący... Pozwoli Pan, że spróbuję jednak bronić swojego wiersza. Dla mnie krytykant nie tworzy krytyki - nie ma odpowiednich podstaw, wiedzy, doświadczenia w tej "branży". On tylko psuje, niszczy coś, co się wykluwa. Wiem, że to, co piszę, na pewno nie jest doskonałe. Ale żeby się doskonalić, trzeba pisać. Trzeba też czytać... i rozumieć. Krytykować bym się nigdy nie odważył. Przedstawić swoje zdanie - owszem, ale tylko tam, gdzie uważałbym, że mam coś do powiedzenia; i że to, co powiem w jakiś sposób przyda się Autorowi. W utworze nie zamierzałem krytykować krytykanta, ale chciałem, by krytykant wziął pod rozwagę treść, którą przytaczam. Nie każdy kwiat musi wszystkim się podobać, ale nie jest to powodem, by wszyscy po nim deptali. A Krytyk (nie krytykant) wie w jaki sposób przeprowadzić krytykę, by pokazać, że kwiatek nie jest zbyt ładny, ale za razem nie odmawiać mu prawa do życia... Pozdrawiam!

Sam tworzyć nie umie, Lecz rad pełna kieszeń. A nie psuj nam człeku Tych drobnych uniesień! Gdy chcesz krytykować, Pomyśl chwilę z troską, Czy słowa Twe radość, Czy niesmak przyniosą. Czy komuś pomogą, Czy może zaszkodzą, Bo niszczyć, jest łatwiej, Naprawić - najtrudniej. Pamiętaj, mój Drogi, Milczenie jest złotem. Więc lepiej pomilczeć... Niż żałować potem!