Duszek Agnieszka

Rodzisz się nie z własnej woli Każdy wybór bardzo boli Żyjesz bez końca zadając pytania Codzienność marzenia przysłania Twa dusza błądzi Dręczona postępowaniem Chcesz żyć pełnią życia Czy żyć wegetowaniem? Czujesz że to co od losu dostałeś Gdzieś się pogubiłeś-coś zrujnowałeś Krew burzy się w tobie żyjesz dla innych nie myśląc o sobie Cóż że oddasz innym wszystko co masz Choć nie masz już nic że straciłeś twarz Nadszedł czas refleksji Koniec oddawania I bez obiekcji zacząć czas przeżywania

piszę co w danym momencie czuję każdy czuje inaczej po to jest to całe pisanie niektórzy nie czują nic a szkoda

czytam i i i mam problem z trzymaniem moczu ze śmiechu

boziu zabawny jesteś

od jakiegoś czasu czytam i pytam ?? z tą kupą to jakaś obsesja

ładnie ale twoim światem to chyba rządzi rym i o.k

Jestem niczym aczkolwiek kobietą Jestem niczym męską podnietą nie mam nic więc niczym jestem męskim kaprysem lub niewinnym gestem i choć mnie niema jestem cieniem a może cienia wspomnieniem?

Byłeś jak tlen Którego mi brakło Otacza mnie mrok Ty zgasiłeś światło Duszność w ciemności Rachunek sumienia Nie ma w tunelu-światełka istnienia Łza po policzku Słoną kroplą płynie ZNACZĄC DRGĘ ŻYCIA NIE ŚWIADCZĄC O WINIE

Podaj brachu rękę podaj Kość niezgody w kieszeń schowaj Czasem upuść z siebie pary Szkoda tracić kumpla stary Lecz mi kasy nie pożyczaj Bo to w Polsce taki zwyczaj Że do kłótni krótka droga Zrobić z kumpla sobie wroga Był raz kot co buty nosił Jałmużnę się nie prosił Janek kota odziedziczył Kot go w sprycie swoim ćwiczył Kot królowi dał przepiórki Prezent dla królewskiej córki Potem skąpał Janka w rzece Po czym tak do króla rzecze Pana mego zbójcy zbili i z ubrania ograbili Król był wdzięczny za ptaszynę Dał Jankowi spodnie buty koszulinę Kot w pośpiechu czmychnął skrycie I podstępem olbrzymowi zabrał życie Janek przejął jego włości Króla z córką na nich gości Król z podziwu nie wychodzi Niech pobiorą się dziś młodzi O przemocy bajki mówią Dzieci przecież bajki lubią I wzorują się w zachwycie Wprowadzając bajki w życie

Kochał chłopak się z dziewczyną Czas mu na tym szybko płynął Minął rok Minęły lata Dzieci krzyczą TATA TATA I jak nikt na całym świecie Nadal kochał się w kobiecie Lecz telepatycznie-brakło czasu by fizycznie

Życie to poczta Na jej usługach listonosz Tyle tylko że on nie zostawia awiza Zapuka goniec I to już koniec

Była zima bardzo sroga Zimą śliska była droga Nikt jej piaskiem nie obrzucił Co rusz ktoś się tam przewrócił Szła staruszka po tej drodze Poślizgnęła się na lodzie To w przód to w tył się wygina Jak szesnastka jak sprężyna Zima wciąż nas zaskakuje-czasem miło Bo staruszce na tej drodze lat ubyło

Przyszła żaba do bociana Jakaż jestem zakochana Poradź boćku mów co robić jak potomstwa się dorobić? Bociek szepce coś do ucha Żaba stoi grzecznie słucha Oczy jej się rozszerzały W róż policzki zamieniały I pobiegła do ropucha –on zapewne jej wysłucha Dobrze kończy się bajeczka Bo od żab jest pełna rzeczka

Była raz macocha stara Co dwie córki swe kochała Obie córki się leniły W domu nie gospodarzyły Obie lewe ręce miały nad Kopciuszkiem się znęcały Szyć kazały jej ubrania Wciąż ganiały do zmywania Tak Kopciuszek całe lata Sprząta pierze dom omiata Stał się cud i do Kopciuszka przyszła Matka chrzestna WRÓŻKA Zakręcona lecz w rachunkach wyuczona Szybko wszystko wyliczyła I rachunek wystawiła Co opiewał w duże kwoty Za te dziesięć lat roboty W życiu nigdy nie zgadniecie co widniało na blankiecie Nazwa firmy tam widniała Gdy macocha przeczytała wnet zemdlała Firma z.o.o.Puchatek

Mąż do żony w jednym zdaniu Zaczął mówić o kochaniu Ja Cię kocham gdy gotujesz W domu sprzątasz i pracujesz Żona na to jak nie wrzaśnie Szafką w kuchni jak nie trzaśnie Coś ty stary zgłupiał? Mąż umilkł i osłupiał Żona w furię wpadła-z nerw pobladła i przysiadła Żal ją taki straszny ścisnął-łzy wycisnął Dłonie twarz jej zakrywały Po policzkach łzy spływały Mąż przed żoną w ciszy siedział i nie wiedział co takiego źle powiedział

z tak prosto płynących słów można odczytać tak wiele dziękuję że w taki sposób piszesz

podoba mi się i to bardziej niż bardzo

Czaszka duża Mózg zbyt mały Gdzieś komórki się schowały W głowę stukam Stuk stuk – echo A że pusto w głowie było Więc się echo wydłużyło

uwielbiam spontaniczność

Polował koteczek na ptaszynę w trawie Nie chciał najeść się pióreczek-myślał o zabawie Gratka to nie mała była dla koteczka teraz niżej jest od trawy i kocia kiteczka Przednia łapka pomalutku tylnia za nią po cichutku tak na przemian mkną łapeczki suną do swej zabaweczki Łepek nisko zabaweczka już tak blisko... I pazurki z kociej łapki wyglądały jak by coś pochwycić miały Uszka stroszył nasłuchiwał oczy w ptaszku wypatrywał Ruszył jeszcze tylko wąsem z wdziękiem jak by kocim pląsem CHYC!!!! i z ptaszka nie ma nic Piórko jedno pośród trawy pozostało dla zabawy NIKI mama

Świat mój Mój wyidealizowany Nic w nim prawdziwego Ot taki udawany... Jak teatr na pokaz Marne przedstawienie Bilet zakupiony tragedia na scenie Sztuka Życia -funta kłaków nie warta obejrzę do końca - gdyż jestem uparta I choć nie zupełnie mam wyraźną minę w mym teatrze zakończę spektakl spuszczając kurtynę

Jak starzec o siwej brodzie swym losem styrany Wlecze zmęczone ciało Wiatr targa mu łachmany Nachyla się do przodu Krok laską z trudem wspiera Wiatr w wicher się wzmaga Ziarna piasku w płuca nabiera Pada na kolana lecz powstać z nich nie może Unosi bezradnie wzrok ku górze i krzyknął - ratuj mnie Boże ! Wicher krzyk pochwycił i uniósł gdzieś do nieba Nagle ... Wszystko ucichło Już nic starcowi nie trzeba Ma On ziemię pod swym ciałem bezwładnie ułożonym Teraz na niej odpocznie starzec życiem zmęczony