Szamot_Tuisap

Ciekawe, coś z serii "gusła i zabobony wsi spokojnej i wesołej". Jeśli rzeczywiście istnieje taki przesąd, ja się nie znam, to punkty dodatkowe. Trzeba pielęgnować, nie praktykować, takie historie. Tak myślę. Chyba ;) pozdrawiam

Co mogę powiedzieć, kwestia gustu. Serdecznie również pozdrawiam

Jedno pęknięcie. Od niego się zaczyna, nic więcej tylko jedno pęknięcie. Mała rysa na chropowatej powierzchni cielistego koloru. Małe pęknięcie, niewystarczające by usłyszeć nieludzki krzyk istoty zamkniętej w środku. Rytuał przejścia jest najtrudniejszy spośród wszystkich znanych rytuałów, niezależnie od miejsca i czasu. Pęcherzyki brunatnoczerwonego śluzu przeciskają się przez drobne szczelinki, by następnie spłynąć w dół. Powoli cała konstrukcja, trzeszcząc i sycząc, odkształca się i wybrzusza. Czubek wielkiego jaja wznosi się, opada, niczym w rytm oddechu żywego organizmu. Ukryta w nim forma znajduje wystarczającą siłę, by zrzucić z siebie jarzmo organicznych więzów. Skorupa rozpada się na części, wielkie płachty odrywają się od siebie dopuszczając pierwszy, ożywczy zastrzyk tlenu. Istota gotowa na chłonięcie wszystkimi zmysłami otaczającego świata, o którym nic nie wie. Okrucieństwo moich twórców nie zna granic, to pierwsza, fascynująca myśl jaka przychodzi jej do głowy. "Witaj, witamy cię w naszym pięknym świecie", nagle czyjś głos rozchodzi się w przestrzeni, "nie zdziw się, ale czeka cię szok. Szok myśli i uczuć. Szok kolorów, obrazów i dźwięków. Szok nieskończonej symfonii, feeria barw. Czeka cię życie. Dziś po raz pierwszy stykasz się ze świadomą reakcją na bodźce. Naturalnie, pewnie czujesz nieposkromiony, lodowaty lęk. To minie, zaczerpnij tchu. Jesteśmy tutaj, by ci pomóc w trudnym początku. Nie bój się myśli atakujących bez ustanku. Z czasem zaczniesz je doceniać, później nie będziesz w stanie bez nich żyć. To tylko zapis dźwiękowy, czekaj na kontakt z personelem. Zdziwienie to wstęp do oczarowania". Następuje cisza absolutna. Nikt się nie zjawia, czas mija, a istota nie odczuwa obiecanej ulgi. Jak przez sen przypomina sobie impulsy, które dostarczano jej w okresie rozwoju. Krótkie urywane migawki, podstawy języka, matrycy wszelkiej inteligencji. Tak przynajmniej głosiła jedna z cyfrowych lekcji. Kolejne chwile upływają w krępującej samotności i oczekiwaniu. Oczy przyzwyczajają się do swojej funkcji, rzeczywistość pozwala ująć się widzialne ramy. To niczego nie ułatwia. Migające, niebieskie światło, odkrywa brudne, odrapane ściany ciasnego pomieszczenia, dziury wieją czarną pustką tu i ówdzie. Lęk nie ustępuje. Lęk to reakcja na irracjonalne poczucie zagrożenia, niepokoju, należy się go pozbyć. Strach to reakcja na racjonalne zagrożenie ułatwiająca przetrwanie. Formuły nieznanego pochodzenia pojawiają się znikąd, mechanicznie wyuczone w okresie płodowym. Postać zaczyna obserwować własne ciało, chude, patykowate ręce, długie palce smukłych dłoni, obciągnięte szarawą skórą. Zapadnięta klatka piersiowa porośnięta siwymi, krótkimi włosami, ostro zarysowane biodra, genitalia, szczupłe nogi niknące w substancji wypełniającej jajo - dom. Po chwili dopiero zdaje sobie sprawę jak soczyste, jak cudownie słodkie jest operowanie wyszukanymi wyrazami, konstruowanie skomplikowanych zdań, lęk powoli ustępuje perwersyjnemu samouwielbieniu. Czy o tym mówił nieznany głos? Pytania ciągnął się nieskończoną litanią, a potem przychodzi głęboki sen z wycieńczenia...

Trwa tylko piętnaście do dwudziestu sekund. Zamyka oczy, tak, w początkowym stadium jest to niezbędne, i przez chwilę jednoczy się z wielomilionowym ludzkim mrowiskiem. Nie-istnieje. Tak bardzo chce nie-istnieć. Świadomość, że musi dzisiaj iść do pracy, nie dającej mu absolutnie żadnej satysfakcji, zabija szybciej niż rak trzustki. Więc tak wygląda prawdziwe życie. Dziwi się, że jest to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Czyżby już go to nie dziwiło. Gdzie jest to poczucie nieśmiertelności, tak powszechne u młodych. Nie, to wyznanie nie ma sensu, nigdy nie miało. Tor sinusoidalnej kolejki górskiej euforii i depresji biegnie ostro w dół. Już jakiś czas. Czeka, czeka. Zero zabawy nawet kiedy jest jej uczestnikiem. Czy tylko on to czuje? Nie, to niemożliwe. Brzydzi go nawet sekwencja myśli układająca się w ten nieskładny chlupot, który ktoś teraz śledzi wzrokiem. W sumie, wątpi czy ktokolwiek dotrwa do tego momentu. Depresja-wywietrzała figura retoryczna, nie czuje jej symptomów, może gdyby nie stała się chorobą cywilizacyjną mógłby się z nią identyfikować. Szkoła się skończyła, dorosłość. Zaraz, zaraz, ktoś kiedyś wspomniał o zbyt długim patrzeniu się w otchłań. Nieistotne. Ciemność, la la la. - Znalazłeś Ją? - Kogo? - Obiekt Twoich ślubów. - Moich? - Miałeś Ją odnaleźć, podporządkować temu życie. - Kim jesteś? - Och, zamknij się pierdolona miernoto! - Witaj sumienie. - NIE NAZYWAJ MNIE TAK! - Zapomniałem o Twoim wstręcie do banałów. - ... - Jesteś tam? - (trzask słuchawki na synapsach) - Hej? Wracaj! Na dobre i na złe, pamiętasz? Wybaczcie (właściwie to "wybacz", jeśli chodzi o tego prastarego szkolnego "odbiorcę" wolę zachować liczbę pojedynczą, nie jestem optymistą)...Wybacz za ten marny pokaz. Czasem wyrwie się coś za co nie chcemy być odpowiedzialni, prawda? Też Ci się to czasem zdarza, kiedy jesteś pewny/pewna, że te "robaczki" wydostające się spod Twej klawiatury (uoooch, podmuch nowoczesności, wow) nie nadają się do niczego, zdecydowanie nie do czytania. Fakt to jednak, czasem się coś wyrwie. Nie, inaczej. "Wyrwie". Cholera, wiecie (WIESZ) o co chodzi, więc czemu nie przytakujesz? P-proszę, ja nawet nie znam tego gościa, który to napisał. Wierzysz mi, wierzysz? To tylko początek. Niestety, dobrze wiesz również to, że tak bardzo, i tak często, w ten sposób się kończy.