krzysztof bienkowski

Zabicie Jezusa nie przychodzi łatwo Trzeba wbić przecież kilka gwoździ, A jeśli są one jeszcze drewniane, to już Makabra... Wcześniej było trzeba krzyż złożyć A to roboty od cholery Ale jeszcze siły nam starczyło Nie bój nic, – na czym jak, na czym Ale na tym, to się znamy Och, najgorzej to... Zdejmowanie Go nam wyszło Bo sam przecież nie zszedł... jak na ironię Bóg sam, nie człowiek...

I ucichło wkoło Zamknięte oczy, uszy zaszyte i usta martwe Księżyc znikł i ciemno, Jutro będzie tak samo I już zawsze będzie Palce w palce, oczy w oczy idąc w ciągu bezruchu Nienaturalnie chowam głowę w piach Ze wstydu Mogło być inaczej, jest jak jest Ludzie się przyzwyczajają …

I Ja Cię posiądę Wyjmę Cię z mego żebra i będziesz moja i Tylko moja bo do mnie należeć będziesz A widząc że to jest dobre nikomu Cię nie oddam Zamknę Cię w ciemnej celi i miodem będę Cię karmił Widząc że to jest dobre i znajdę sobie drugą Żeby ją zniewolić Żeby Ciebie wystawić na próbę i zobaczę czy to jest dobre A później umrzesz bo taka kolej Ludzi a ja nieludzki byłem więc nie umrę i znajdziesz mnie we śnie...

Moja zarzygana dusza od chłamu i złomu Wyzuta ze wszystkiego w lombardzie żyć zastawiona znowu tylko poco wogóle i dlaczego? Trochę szkoda marzeń, umysłu po lewej stronie klatki piersiowej Będziemy mieć czas jeszcze by wziąć życie w dłonie słodkie i malinowe Manifestujemy chęć nieposiadania umysłu mamy serca chociaż naiwnie to ponoć ze zmysłów pochodzi poezja Pragniemy byc naiwni niemieć ograniczeń dennych co wodzą na pokuszenie Nie myślimy już umysłem głuchym i bezczelnym siejemy zgorszenie Nie wypada, a do prawdy nie wypada wystawać i psuć szyk szeregu I nie warto się wyróżniać i w pysk dawać Bogu doczesnemu A gdy mnie znajdziesz, a gryzł ziemię będę z usmiechem nieszczerym zamknij oczy wówczas i narescie, niemiej Pomóż oczy skleić