Edyta Wolska

W tak drastycznej krytyce mojego wiersza (rzekomo nie odnoszącej się bezpośrednio do mojej osoby) kryje się niestety przykra sugestia na temat mojej trzeźwości w trakcie pisania powyższego utworu. Sądzę, że zapomiałeś, iż krytykując dany utwór, krytykujesz również jego autora (nawet jeśli autor nie jest tożsamy z podmiotem lirycznym). Dlatego radzę lepiej dobierać słowa, żeby nie zostać bezczelnie potraktowanym przez autora.

Satyra na sposób myślenia typowego faceta, powiadasz? Ale nie brak w niej również elementu szowinistycznego w postrzeganiu kobiety przez typowego faceta wykreowanego w twoim wierszu na prostaka... Stereotypowa ocena kobiety (żerującej na pieniądzach mężczyzny) jest przecież kulminacją konceptu wiersza.

Koncept, na którym oparłeś swój wiersz jest zwykłą bzdurą. "Nie chciej ode mnie pieniędzy mój kwiatku" - do tego sprowadzają się puste przemyślenia podmiotu lirycznego, który oddałby wszystko swojej ukochanej, poza pieniędzmi. Dobry kunszt słowa, ale irytująca treść wiersza nadająca mu złośliwy, szowinistyczny wydźwięk.

Powyższy wytłuszczony fragment tekstu razi brakiem kultury osobistej w wyrażaniu własnych przemyśleń. Radzę napierw pomyśleć, a potem pisać tego typu słowa, który w moim miemaniu są zwykłą obrazą.

Może wiersz jest nie dopracowany, ale styl jaki obrałam oddaje moje życie wewnętrzne, którego i tak nie zrozumiesz, bo jesteś prostackim dupkiem!!!!

Usta, usta smagane wiatrem wciąż plują krwią Wyrwane z kontekstu słowa uderzają w bezkresną toń Pali mnie ogień chaosu, zmieszany z błotem i krwią Drwię z samej siebie, upokarzam ból bezcielesny Zasnę snem wiecznym, przyjdzie po mnie Król Niebieski