Czarny potok myśli zalał powierzchnie serca
jak stado kruków rozdziobał to co czyste
były to myśli obce mi treścią lecz bliskie brzmieniem
wytworzone w zakamarkach duszy
zlepione z cienia i krzyku
były szybkie jak oddech niemocy
mówiły językiem drugiej strony duszy
czerpały siłe z wrodzonej delikatności srebrnego obłoku
który ukryty głeboko w ciele szepcze boleśnie,
że się nie podda...