Rayo

"Nieznany przyjacielu Żal mi twojego wątłego istnienia Gaszonego codziennie Przez Smutnego Anioła" "Niepotrzebnie się smucisz Pokochałem już anioły Lecz powiedz mi dlaczego piszesz ten wiersz? Nie zwróci mi utraconych dni Poezja nie daje życia" "Wiem Te wiersz nie przyniesie ci życia Ale nieśmiertelność"

Na zielonej polanie Pod dębem Kwitną białe kości Wśród stokrotek Milczy o nich wiatr I liście nie szumią O jego glorii Praczka z uporem namacza w rzece Zakrwawioną koszulę Szare popychadło Wiejski głupek Staje w bój śmiertelny Ze smokiem Który ciska w niego bełty Zrobione z drzewa zwanego ignorancją Śmierć bywa zwycięstwem moralnym Po którym zostaje sterta białych kości

Musi Pan przyznać Że okłmał pan tego małego chłopca Panie Allach Bo gdy otworzył się na świat Karmił go pan swoją wyrachowaną nienawiścią Założył mu pan na twarz arafatkę Czyniąc go bezimiennym Dał mu pan broń do potrzymania Ale Jednak do zabijania I gdy siedzi teraz koło lufy czołgu Nastoletni starzec Półksiężyc oświetla epitafijnie jego szare oczy Pan zapomniał już dźwięku jego głosu Uparcie głoszącego że bóg jest tylko jeden Musi Pan przyznać jednak Że każdy człowiek ma swojego osobistego Boga A pan wcale nie jest tak wielki Jak ten mały chłopiec