Paulina Santus

jestem dokonana urodziłam się dzisiaj a umarłam wczoraj syk próżnia bezdenność to mego przyjścio-powrotu okoliczności nie dla mnie hiobowe wieści nie dla mnie pełne upojenia zapatrzenie to z czego mnie ulepiono znamiona Bożej omyłki ma odznaczona orderem porażki ugrząźć muszę bo świat bytów sprawiedliwych tak chce Jestem gotowa! Rozrywajcie! Dzielcie! Oto ja – atrapa człowieka. Na zdrowie! Smacznego!

Hmm...Prawdę powiedziawszy teraz żałuję, że podzieliłam się tym wierszem. Była to nieprzemyślana decyzja. Rzadko piszę w takiej tematyce, tematyce intymnej. Miałam po prostu potrzebę napisania go, nie odbieram go jako tandetnego (staram się unikać tandety, z różnym skutkiem), po prostu naładowanego emocjami. Dziękuję za komentarz!

Oddech Twój zapętlony w moim, ostyga i paruje, niczym kocioł najgorętszych pragnień. Mało nam tego skończenia. Mało nam komórkowego przenikania. Skamlemy o więcej, aż do bólu nieskrywanego przecierającego kręte ścieżki na ciałach tak niedoskonałych, acz odurzających. Jestem, ale czy będę? Zajrzyj przez własną wnękę tkliwości. Znajdziesz tam pozostałość po mnie – pragnienie natrętne, by podążyć za mną. Czekam, Kochany.