Jakub Michalski

Gdy mrok jeszcze na Babiej, a ona śpi smacznie, Staję na jej szczycie i patrzę przed siebie, Oczekuję na spektakl, który wnet się zacznie, A rozegra się tutaj na beskidzkim niebie. W mroku nocy, niebo usłane gwiazdami, Powoli szarzeje, gasząc drogę mleczną, Gwiazdy chowa, wiatr budzi śpiący pod skałami, Prosi ptaki o śpiewu melodię bajeczną. Horyzont się czerwienią rozlewa powoli, Szarość nieboskłonu w błękit zamieniając, Pokazuje Tatry leżące w oddali, Które ze snu nocy, też się przebudzają. Nagle złota kula z ziemi się wynurza, Coraz większa się robi, jak kwiat się rozwija, Oświetlając wokół - lasy, pola, wzgórza, Wędruje do góry, jak orzeł się wzbija. Cień ucieka przed słońcem, chowa się w dolinach, Wieczora czekając, po lasach się kryje, A wschodzące słońce w tych wczesnych godzinach, Budzi wokół wszystko, co na świecie żyje. Ta ogromna lampa, co wisi na niebie, By od wschodu na zachód cały dzień wędrować, Daje ludziom ciepło, a i radość z siebie, By wieczorem znowu za skały się schować. I tak jest codziennie, okrągły rok cały, Latem wstaje wcześnie, przysypia zaś w zimie, Czy to w mroźne ranki, czy w letnie upały, Ten przepiękny spektakl nigdy nie przeminie. Jakub Michalski

Babia Góra Gdzie strzeliste jodły i dorodne buki, Niedźwiedzie i sarny, rysie i borsuki Pośród polan kwiecia, borowiny krzaków Pośród szumu wiatrów i odgłosów ptaków Tam gdzie gąszcz strumyków i rwących potoków Można ją podziwiać, za dnia i o zmroku. Jest trochę kapryśna, czasem figle płata Pobawi się z krukiem, co nad szczytem lata Dmuchnie w niego wiatrem, raz z dołu raz z góry To oślepi słońcem, to go wepchnie w chmury Ale wszystko w zabawie, bo znana jest z tego Zawsze czyni dobro, a nie czyni złego. Mieszka sobie w spokoju pod niebem wysoko Przygląda się halom, lasom i obłokom Wszyscy ją tu znają i szacunkiem darzą O kolejnym spotkaniu przy rozstaniu marzą Trwa tu od wieczności, czasem skryta w chmury Beskidów Królowa świat ogląda z góry Jakub Michalski