Malwina Dziekan

Siedzę w pustym pokoju, Po szybie spływają wielkie krople deszczu, Czuję, jak życie ucieka mi przez palce, tchórzliwie i bez patosu. Patrzę przez okno i zastanawiam się, Po co ja właściwie żyję? Dlaczego, Boże, dlaczego, Pozwalasz mi oglądać Twe dzieła mymi zamkniętymi oczami?

Pełna barw i piękna, Podsycana fałszywymi pochlebstwami, Prawda, w którą nikt nie wierzy.

Beznamiętna i nieczuła, Żywiąca się smutkiem i łzami, Patronka dzieci gorszego Boga.

..::ŻYCIE::.. Pośród cieni, otoczona szarymi ścianami rzeczywistości, Targana wiatrami nadziei i karmiona lękiem, Zmierzam powoli i bez emocji do swej przystani. Mijam beznamiętnie kolejne zakręty, Krocząc naznaczoną czasem ścieżką kolei ludzkiego żywota. Stąpając po kruchej tafli istnienia, Ocieram ręką suche łzy ze znużonych oczu, A umysł, udręczony fałszywymi marzeniami błaga o przebaczenie, I krwawiąc złamanymi obietnicami, wraz z duszą i sercem, Umyka cichutko do Edenu.

Głośny strzał, krew na ścianie, człowiek bawi się w Pana Boga.