Poczochrane Coś

Trzynaście lat, a jakby wieczność cała mój los z twoim tak mocno związał się w ziemi złożona część mego świata nie ma już jej nie ma cię Pamiętam twe oczy, brązowe i wielkie w których radość błyszczała których mądrość urzekała w których odbijała się miłość – tak niedoceniana... Bo choć wśród nas żyłaś, to nigdy na równi ty tak wiernie nam służyłaś my – byliśmy zbyt dumni A teraz – odeszłaś? zawsze przecież byłaś przy mnie dlaczego wybrałaś ze we wszystkich chwil tę chwilę? czy to już koniec? Twe oczy, choć piękne, dzisiaj nie błyszczą już a ciało twoje, tak niegdyś zwinne, objął dziś wieczny chłód Lecz niezależnie od muzyki duszy w głowie mej ironiczna nutka gra - czy ja właśnie napisałam tren dla kochanego psa?