Stafi

Dziękuję za komentarz i pozdrowienia. Niestety na taką zadumę skazani jesteśmy co dnia. A przecież każda chwila inaczej nastraja .a jeszcze inaczej odbiera to otoczenie (...).Pozdrawiam.

Ludzie, dajcie żyć. Poezja nie jest dziurą do zapychania waszymi odchyleniami od rzeczywistości. Owszem to one skłaniają do dziwacznych rozważań, ale niech będą choć w części przemyślane.Jeżeli chodzi o przetrwanie w trudnych chwilach, poezja staje się wtedy kolejnym etapem, gdzie możemy zrozumieć to, co życie w danej chwili uczyniło kryzysem osobowości.Wtedy dopiero swojej małości nadajemy kształt i wielkość, która zależy od stopnia postrzegania i umiejętności ujmowania naszej wyobrazni.W tym przypadku poezja działa jako czynnik motywacji.

Zapytam otchłani jak żyć by czuć? Do ostatniej chwili wstrzymać oddech i (...) zachłysnąć się świadomością tego co mija. A potem znów pozwolić by oddech trwał. Rozkoszować się każdym tchnieniem powietrza i (..) wzbić się poza granice nicości, by tam pojąć swój sens. Swoim krzykiem sprawić by wróciło życie i (...) na nowo toczyć syzyfowy krąg istnienia. Jakże doskonalszy od tego, który właśnie w tej chwili- mija.