ogrodniczka

nieuczesane myśli znikają dostrzegam wyobraźnię tworzę i cieszę życiem zmieniam chwilę trudno ją zatrzymać zostanie w pamięci biorę delikatnie los w ręce po co czekać daję szansę szczęściu żyję dla nowego dnia budząc się o świcie nie wiem czy dosięgnę nocy

Sylwester Lasota, dziękuję za podpowiedź, poprawiłam.

Mithotyn dziękuję za przeczytanie.

z nich czerpię siłę i pokorę do natury w zimowe dni nie odważę się iść ośnieżonym szlakiem źle postawiony krok narusza ich tajemnicę lawina porywa w otchłań białego puchu bez nadziei na jutro

wiem że lubisz kolor zimy gdy tylko spadnie śnieg zawsze znajdziesz czas żeby przyjechać w góry i oddać się pasji białego szaleństwa ledwo wstanie świt pakujesz sprzęt wyruszasz na stok orczykowy prowadzi cię na szczyt gdzie w zwierciadle słońca mkniesz niewidocznie w dół jak wolny ptak przecinasz powietrze slalomem omijasz przeszkody nartą przy narcie z zapartym tchem kończysz szusowanie swobodna pachniesz wiatrem by zacząć od nowa

Sama prawda opisana w Twoim wierszu. Ta czerwona zaraza uśpiła Naród od okrągłego stołu, teraz uderzyła ze zdwojoną siłą i przez media robi ludziom wodę z mózgu, nie mówiąc już o edukacji. Potrzebujemy takiej poezji. Podoba mi się. Pozdrawiam.

Wiersz bardzo ciekawy daje do myślenia, podoba mi się. Pozdrawiam.

lubię takie klimaty wierszy, Twój mi się podoba, zmieniłabym tylko końcówkę, żeby nie powtarzało się niebo, "A królewskie motyle jak nieba Anioły, Powędrują pod obłokiem wiosenne sokoły." /to jest tylko moja sugestia, a wiersz Twój/ Pozdrawiam.

zdrojek dziękuję za przeczytanie i komentarz, pisząc ten wiersz chciałam przekazać co może jeszcze wymyśleć człowiek we współczesnym świecie, /i tu jest pole do myślenia/, przecież zaczynaliśmy od gęsiego pióra, teraz mamy komputery, a co jeszcze możemy zdziałać? Pozdrawiam.

nie pomagają ciepłe promienie, coś burzy wnętrze, złość wyrywa z ust cierpkie słowa, rzuca w eter. dobrze, że ciężkie od mroku niebo zabiera kolejny dzień. noc wypełniona ciszą unosi spokój jak nieruchomy zegar. spoglądam tam gdzie tonie księżyc, rozrzucone myśli mniej bolą.

minione dzieje bardów pachniały gęsim piórem. wiele zdumionych lat ze stalówką i kleksem na dłoni. stare biurka pełne kartek zapisanych wierszem, pomięte bez weny, ciśnięte na podłogę jak czas przeszły. współczesny wiek otworzył wirtualny świat. dzisiaj piewca opuszkami tańczy na klawiaturze, utrwala słowa w sieci. nowa epoka pokaże, co tym torem z pomocą mądrości wytworzy człowiek.

Zawsze trzeba mieć nadzieję ona pomaga przezwyciężyć wszystko co złe. Pozdrawiam.

zamykają usta, dławią prawdę, trzeba obudzić serca, czas powstać z kolan, odzyskać polskość, patriotyzm i godność. stłoczeni spłyńmy w jedność, zawalczmy o szczęśliwą drogę, pora na bunt, pora na czyny, niech zniknie ciemna zatrważająca noc, obudzi się słońce.

w słonecznym blasku stare drzewa wzbijają się do nieba wśród nich krzew mieni się złotem delikatne białe płatki czule kołysze wietrzyk rozrzucając po ogrodzie unosi waniliową nutę a słodycz pobudza zmysły za rok na nowo zakwitnie miłością

Struny płyną czystą muzyką przez serce, myśli i ciało, wystrzelając w niebiosa. Drżą i tańczą wymarzone, piękne dźwięczne głosy, barwnie natężając swoją siłę, która wydobywa miłość prawdziwą. Szaloną, płomienną bez granic, wzruszając do mocy uderzenia. Jej srebrzysta barwa tonu, rozpływa się w dal, pieści swoją muzyką, płacze natchniona brzmieniem, będąc ogniwem duszy i zachwytu.

Zadajesz kłam wietrze, smagasz bezlitośnie powietrzem. Nasza jest Polska i tylko nasza, żadna nawałnica nam jej nie odbierze. Mimo utraty sił, podnieśmy dumnie głowy, gniewem uderzmy w czerwoną zarazę, co przekręciła ludzi na szatańską drogę. Przecież jest bardzo wiele, wiele serc, które biją dla Ciebie. Na nic skargi, łzy, schowajmy strach, cierpienie i ból, skończmy z szeptaniną, mówmy głośno jaką miłością darzymy Cię Polsko. Weźmy odwagę w dłonie, krzykiem duszy, my mali Patrioci, nie oddajmy honoru i wolności w ręce wrogów. Pokonamy zdrajców, zwyciężymy. Zaświecą jeszcze promienie dla naszej historii, tożsamości i Ojczyzny.

ulewa nieba uderza, zostaliśmy sami, uwięzieni, bezsilni i zbłąkani, idziemy pod wiatr w złowieszczym deszczu. zbierzmy się jak górskie potoki, lawiną wody rwąc do przodu, żeby wynurzyć z dna mroku. zalana ziemia nie wchłonie ani jednej zdradliwej kropli, z wściekłością spluwa strugami do koryta rzeki. spieniona rozrywa brzemię, łoskotem wypłakuje skargi, nie odda podstępnym kłamcom nurtu, płynie i płynąć będzie do wolności, spełnienia.

wsłuchuję się w ciszę wieczoru spoglądam na czarny ocean bez gwiazd pełnia księżyca otulona białym jedwabnym woalem rozbłysła wciąga bezsenność w sieć czuje pragnienie świtu

wylała bezlitośnie oburzona wypadłam z trzaskiem potrzebuję tlenu za bramą drzew głęboka cisza w niej strząsnę rozedrgany gniew opadnie na kamienną ścieżkę krzyk rzucony niedbale wyrwał słowa które zastygną w spokoju

Przemyślany wiersz,cała prawda i samo życie.Bardzo mi się podoba,ładnie napisany. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo dziękuję i życzę miłych snów.

Przemyślany wiersz i ładnie napisany,podoba mi się.Pozdrawiam serdecznie.

Może ta nie wiadoma jutra trzyma nas przy życiu,jeszcze wszystko zdarzyć się może. Bardzo ładny wiersz.Pozdrawiam.

Poprawiłeś mi humor tym wierszem,uśmiałam się do łez.Bardzo ładny,podoba mi się. Pozdrawiam serdecznie z uśmiechem na twarzy.

stare przytulne kąty kładą cień na ścianach w ciszy szare komórki wyciskają źrenicami znaczenia muszę odpocząć przymykam powieki wsłuchuję się w wiatr po drugiej stronie