[Mówisz do mnie...]

Zgadzam się z opinią poprzedniego recenzenta. Coś w nim jest, ale pozostawia niedosyt.

["Nieme wody"]

Eurydyko!
Tak długo szukałem
Ciepła Twych rąk
A dziś, kiedy
Odnalazłem Twe dłonie
One już są zimne
Jak Twe oczy,
Gdy z Twej piersi
Wydarł się ostatni krzyk:
„Ja pragnę kropli Niemych Wód!
Nad brzegiem Morza Nieskończoności
Nad Niemymi Wodami
Stygijską łodzią popłyniemy
Ku Elizejskim Polom...”

Nikt nie zliczy łąk, lasów,
Przez które przeszedłem.
Nikt nie zliczy mórz...
Nikt nie zliczy godzin
Rozpaczy i nadziei
Nikt nie zliczy łez, które
Płynęły strumieniem przez Helladę,
Zraszając ziemię Twych przodków
Nie zliczysz śnieżnych
Zawieruch targających
Mą duszę po kraju świata,
Który utraciłem
Tak jak lirę
Wygrywającą melodię
Wiecznego bólu.

Gnany miłością
Wędrowałem bez wytchnienia,
Szukając Niemych Wód
Wciąż szedłem z Twym imieniem
Na spierzchniętych od mrozu wargach

I tęskniłem do kruczych splotów
Twych włosów,
Czerwony kwiat
Zaciśniętych ust
I oczu modrych
Jak attyckie niebo.

I taką mam Cię przed oczyma
Dziś, nad Niemymi Wodami,
Gdy Ty
Tak obca i daleka
Stoisz przede mną
Zimna jak posągowy
Chłód Twych oczu
Nie ta, którą kochałem,
Lecz zgoła inna, odmienna istota
Wykuta z czarnego marmuru.

Czas ubielił mi włosy
I zbliża się zmierzch
Już noc ogarnia mi głowę,
A śmierć wyciąga
Pieszczotliwie ramiona.
Ból rozdzierający
Serce starca
Dotkliwie rani duszę
Niczym korona cierniowa
Z zeschniętych róż
Dawnych nadziei...

To nie Ty!
To nie Ty, Eurydyko!
Igraszką bogów
Stałem się ponownie
Cień, posępny cień
Mej żony
Niegodny
Elizejskich Pól...
Ty już dawno odeszłaś
Na wieki
A ja
Bezsilny w swej bezsilności
Duszę się
Samotnością.
I pamiętam
Twój łabędzi krzyk:
„Ja pragnę kropli Niemych Wód!”,
którą dziś
Na próżno
Chcę Ci dać...

[/***/]

"...przechodzi przez żołądek..." Nie pasuje mi ten wers do całości. Ogólnie: tak sobie, mogło być lepiej.

[Artysta ze spalonego teatru]

Nie podoba mi sięten utwór. Jest zbyt bardzo cyniczny i popsuł mi humor. Szczególnie denerwuje mnie druga strofa:
"przelotne porażki
budzą dusze artystów w
idiotach "

[Niewidzialni]

Jest to interesujący utwór, ale byłby jeszcze bardziej interesujący bez rymów, bo są trochę sztuczne (niektóre oczywiście).

[Trzech Ciuli]

Też mi się podoba. Ale poezja to chyba nie jest... ;)

[apokryf IV]

Tak naprawdę w ogóle nie rozumiem tego wiersza. Jest nieco poplątany.

[na szkle]

Całą treść tego wiersza można było przedstawić za pomocą metafor. Pani tego nie zrobiła. Dlatego wiersz jest nieco zbyt dosłowny. Nie skłania do refleksji, nie każe się zastanawiać, wszystko jest jasne. Pierwsze dwa wersy są zapowiedzią pięknego utworu. Reszta nieco rozczarowuje. Czyta się dość przyjemnie, ale nie zostaje na dłużej w pamięci.

[Bezsens życia]

Ładnie namalowany obraz nicości,ludzkiej bezsilności, "bezsensu życia". Szczególnie podobała mi się metafora:
"przebijać się
przez morze łez
własnej duszy" .
Nastrój - refleksyjny. Jednak pierwszy recenzent tego utworu miał rację - można to napisać prozą, układem zdaniowym. I to jest poważny minus wiersza.

[_przenikanie przesiąkanie_]

A mi się ten wiersz bardzo podoba. Śmierć i życie ludzkie to główny z problemów egzystencjalnych. Z tym, że podmiot liryczny za bardzo opiera się na drugim człowieku. To może całkowicie znisczyć. Poza tym do każdego wersu przenika strach przed śmiercią, lodowatą, straszną i ohydną. Osoba mówiąca w utworze nie bardzo rozumie jej sens, zamysł, a myśl o niej bardzo ją rani. Tylko, że nikt nie pomyslał, że śmierć może być przyjaciółką...

[urojenie...]

Nie wiem co mam myśleć o tym wierszu. W pierwszej chwili nic nie zrozumiałam. Musiałam dokładnie wczytać się w tekst, żeby go jako tako zroumieć, choć jego głębia jest ukryta i z pewnością do niej nie dotrę. Zresztą, w jakim celu? Jest to jeden z tych, dziwnych,intrygujących, nieczytelnych wierszy, do których ciężko "dotrzeć", o interpretacji już nie mówiąc.

[Zbawiciel samego siebie]

Czyli mamy to tak rozumieć: Podmiot liryczny (niekoniecznie autor)jest chrześcijaninem, który na próżno wzywa Boga o pomoc. W chwili rozpaczy dochodzi do wniosku ( i to nie po raz pierwszy), że Boga nie ma. W takim układzie, podmiot liryczny staje się zbawicielem samego siebie. Dla mnie wszystko jest jasne. Nie rozumiem tylko pierwszej zwrotki: "morze cierni solą zatrute". Czy sól truje? I jeszcze jedno: kiedy człowiek dochodzi do tego momentu, że odrzuca Boga, przestaje wierzyć w jego istnienie, jest dla niego przełomowy i dość tragiczny. Skoro podmiot liryczny pragnie śmierci, to musi być w stanie bezgranicznej ropaczy, rezygnacji. Gdzie ta ropacz w Pana wierszu?
Ogólnie mówiąc, wiersz nie jest ani dobry, ani zły.

[t... i i...]

Miłość opisana pięknymi zwrotami, ale nieco zużytymi. Wiersz nie ma głębi, nie zastanawia, nie daje do myślenia, nie przekazuje żadnych uczuć. Miłość opisana jest przez osobę trzecią, która nie wszystko wie i nie wszystko widzi, dlatego utwór nie może być interesujący.

[nie ma,dokąd odlecieć...]

Ptak bez piór? Pozbawiono go wolności, bo nie może latać. Ale w tym wierszu ptak to tylko przykrywka głębszych uczuć. Człowiek pozbawiony przede wszystkim tej wewnętrznej wolności, jest w gruncie rzeczy nieszczęśliwy, uwięziony, osaczony przez przytłaczającą rzeczywistość. Najbardziej zastanawia mnie wers:
"więdnący czas ucieka
bez nas… zostajemy, po co? na co?
dla czego?"

Praktycznie i teoretycznie jest niemożliwe, aby nie poddawać się upływowi czasu nawet temu "więdnącemu" ;)Chyba, że myślą ktoś zarzymuje się w czasie, we wspomnieniach. Przed życiem, niestety, nie da się uciec.
Ten utwór dał mi dużo do myślenia, ale nie mam zdania na jego temat.