meg tj

Jezuuu jacy Wy jesteście przewrażliwieni... Podoba mi się ten wiersz i starałam się to dać do zrozumienia...

No tak... to jest właśnie idealny wiersz :)

Rozbiję wszystkie lustra A potem zatańczę trójwymiarem. I będę stać na skraju pustki, Popatrzę, jak cieknie woda ze szkła Zamieni się w słowa. Odleci, a ja założę kaptur oddzielenia Od "złego świata". Nim z serca mi wydrą Najsłodsze tętnice prawdy- Rozbiję wszystkie lustra I zasnę nienawiścią. Nim się obudzę- Zabiją dzwony-żałoba W dwóch słowach Pokój i prawda W takim razie coś bez rymów ^^ Ale jeśli można, powiedzcie mi co konkretnie jest źle. Wiem że to nie jest doskonałe, problem tkwi w tym jak to poprawić...

yhy. rozumiem :)

Coś w tym jest... ten upragniony spokój. Piękny utwór.

To podziw, prawda? Nie zauroczenie? Nie chcę popadać znów w chore marzenie. Przecież świat kocham a nie jego Rysowniku-historyku Dantego... Zbyt wiele ludzi, zbyt wiele znaczeń, Za dużo pytań, za mało przeznaczeń, Za ciasne serce i czasu za mało- Żeby po prostu tak kochać się dało. We mnie za mało poezji w nim za dużo teatru I nigdy nie zagramy w jednym spektaklu. We mnie mało talentu on jest niemal nim samym A przecież od Boga po równo jest nam dany... Proszę, nie patrz, ja spuszczę głowę Byś nie poczuł tego co ja czuje Cicho, graj dalej Nie widzisz że się nie-zakochać próbuje? Witam wszystkich :) Nie mogłam się zdecydować który wiersz tu wstawić najpierw... więc na początek coś takiego. Dopiero się uczę tej pięknej sztuki manipulowania słowem. Proszę o ostrą krytykę.