Tomas Poza

/ z Tetmajera / Nienawiść ?... czyż może być coś bardziej popedzjącego czyny? Śmiech?... jest cichym buntem oderwania! Cierpienie?... omija najtrwalsze skały! Obłuda?... może się równać tylko nieskończoności! Spokój?... kolejny stopień po buncie ku normalności... Patriotyzm?... tylko pyszne hasło obliczone na szybkie zyski! Prawda?... ależ czy istota ułomna może sądzić doskonałość?! Walka !?... czy nie wystarczy już zmagań do końca?... Jaka jest przeciw włóczni złego twoja tarcza, człowiecze techniki, pustej codzienności?... Odwrócił się ... On nic nie rozumie...

przykro ci? może cię pocieszyć byś znalazł jakiś sens prawdziwy? a nie jakiś sen co się skończy dnia pewnego...

mądruj się dalej... a prosty on ma być, bo pytanie podstawowe i najważniejsze

po pierwsze: to nie wiesz że pytania proste sa najwazniejsze?... po drugie wiersz ma 15 lat, a jego prostota jest jego siłą , kolego skompilkowany...

Odrzucam ten świat A nie mam innego... Wyrzekam się go A jestem jego częścią... Dokąd pójść ? Widzę drogi przed sobą Lecz żadna z nich nie jest moją... I stoję na rozwidleniu Wypatrując drogi... Jestem? - Dziś jeszcze mnie nie ma...

Nie bój się nic... boś człowiek godny... stań więc na przedzie tego statku i patrz wichrowi w oczy...

jestem za duszy niepokojem... co nie zgadza się na życie bez celu, bylejakie... więc pytaj i wyrywj odpowiedź cel życia być musi.... poezja wróżka i prawda się spotkają... powodzenia....

też, ale również tajemnica ludzkiej istoty niepowtarzalnej, i zagadka połączona z triumfalną przewagą na nieszczęsnym czytelnikiem... ale nieliczni się przedrą...

Sfa plaustgonią zamoży- należy to tłumaczyć jako mniej więcej coś takiego: postępuje wyniszczenie możliwości... pozdrawiam

to zostaw to lelum -polelum i muzę sobie znajdź... po co masz być nieszczęśliwy i ona też?

moja rada na to: zamieszkaj w wysokiej wieży stamtąd widać dalej marzenia...

tak to współczesny wiersz jest... gdzie forma treścią jest... a treść jak najskrytsze niewypowiedzenia....

wyjście bez wyjścia burzy ślad dłoni pozbawionej cienia... ucieka okradziony pozbawiony skrawka błękitu... włosy ma wciąż jednak w słoneczniku.... bywaj

Babie lato magnoli Zesmałe powietrze Snując przekręte korytarze Różych myśli W kolorach lustrzanych twarzy Sfa plaustgonią zamoży W miękkie posągi Struna stawia melodię Rannej przestrzeni Uderzenia poza próżnię Lotnego rozbycia Wybija godzina / a ty nic nie wiesz /