Krzysztof Czyż

Zmęczone pociągi , przynoszą memu miastu naręcza ludzi. Opętani sezonem letnich zdarzeń, wlewają się strugą w koryta wygłodniałych restauracji, występują z brzegów parkowych deptaków, zaklejają ławeczki wakacyjną paplaniną. Ich bracia, zakuci w zbroje samochodów rzeźbią gorący asfalt. Ich siostry, w bandażach rozciągniętych swetrów użyźniają pola namiotowych slumsów. A gdy drogowskaz jesiennego chłodu zapełni znów pociągi, morze przygładzi rozczochrany piasek na udręczonej plaży. Wyrozumiale. Sopot 2008

Umiem od dawna liczyć gwiazdy na niebie i zamieniać ich spadanie w życzenia. Z Wielkiego Wozu gdy niespiesznie jedzie słuchać nocy mającej coś do powiedzenia Umiem oprzeć się wiatrowi gdy wieje kusząco i stanąć odważnie przeciw morskiej bryzie. Umiem słońcu cieniem odmówić gorąco i spojrzeć potrafię tak krzywo jak w Pizie. Umiem koronę z liści włożyć na skronie i stać się na chwilę Królem Olch i Smutków. W brew sobie zgiąć kark w życiowym pokłonie, otrzepując potem spodnie i z błota i z brudków. Umiem wreszcie sadzić marzenia ze złota, dokładnie je flancować w myślodajnej glebie. Potrafię zrobić wiele gdy przyjdzie ochota, nie umiem jednego, nie umiem żyć bez ciebie… Sopot w marcu 2009

Podobasz mi się, gdy słońcem obmywasz niesplecione włosy i gdy twoje oczy patrzą zza brudnej szyby pociągu. Podobasz mi się zawsze, gdy gwiazdy łowisz wzrokiem, a potem układasz je na szyi w korale, jak ziarna tęsknoty. Podobasz mi się znowu, gdy złościsz się miła, rzucając błyski wymówki i słowa tocząc wodospadem. Podobasz mi się szczęśliwa, w splocie ramion na szyi, w jedności palców naszych dłoni i w pachnących pocałunkach. Podobasz mi się cała: ramiona i wargi w naszym spełnieniu i jeszcze wtedy, gdy śmiechem budzisz wspólny poranek. A gdy nadejdzie jesień i przed czasem schylisz siwą głowę, chcę szepnąć sobie w duszy, że podobasz mi się ...ciągle.