Ten dzień, co życie załamał mi całkiem,
Połamał serce, zatrzymał myśli.
Wypuścił z umysłu to nowe uczucie,
Miłość bezwzględnie przejęła me ciało.
Zadawała cierpienie, gdy nie było Cię obok,
A Ciebie nie było, więc stale bolało.
Głuchy na me prośby, obojętny wśród błagań,
Nie słyszałeś zalanej łzami desperacji.
Odwrócony plecami, z zamkniętymi oczami,
Zabijałeś pomału zakochane serce.
Widmo bólu mi życie w koszmar zamieniło,
Oczy - jezior taflą lśniły mi latami.
A cierpienie mi głowę z żalu rozsadzało -
Nieszczęśliwa, uparta, bezsilna kobieta.
Zapatrzona w niebyt, zatonęłam w marzeniach,
Nigdy nie spełnionych, choć w pełni odkrytych.
Żywionych nadzieją, pojonych pragnieniem,
Zginęły wciąż wierząc w swoje powodzenie.
