Karolina Daver

oglądałam ostatnio film Woody'ego Allena pt. "Vicky Cristina Barcelona"... ten wiersz skojarzyłam z przywołanym wyżej filmem... i nie chodzi tu o tytuł rzucający się z dala niczym świetlisty neon ani o fakt, iż akcja rozgrywa się w Barcelonie... ale o pewne podobieństwo fabularne... to tylko moje delikatne spostrzeżenie... pewnie mało zgodne z prawdą:) ajj.. Pozdrawiam!

Spijam z ust czerwienie życia dając w zamian łyk coca-coli ząbki pociesznie zagryzam na widok żyta jestem nie wyżyta w tym życiu i palcami odgarniam włos rosnący zbyt długo by pojąć mikorsekundowe tęsknoty codzienności

cienka błona wyzwolenia kiełkuje dzikością leśnej paproci obrasta wewnętrzne narządy próbując przebić się przez gnijącą gałkę oczną ciało ogarnia encyklopedyczny bezwład przesuwając się coraz niżej głąb ognistego cielska dusz błon proces dogodnie rozpoczęty wyalienuje niepotrzebne pak-opakowanie pozostanie zjawa popędu

przypomniało mi to zabawę dzieci w pociągu, coś w stylu "co to jest (...)" lekko i przyjemnie- podoba mi się... hipotetycznie: czy bezsenność także da się pod tym podpisać?

Czekam- para zakreśla silną dłoń i pełne usta krótkie pomruki czajnika przypominają szept gaz jawi się coraz jaśniejszym płomieniem Oczekuję– gotującej się wody wrzących obrazów dymiących słów gorącej zimnej maszyny Tutaj- oczekiwanie na niezagotowaną wodę pozbawia wiary i sił nie człowiek, nie Bóg