Magdalena Gruchała

Spacerowała przez pomarańczowy świat, tysiąc...a może sto lat czekała na tego, który mógłby odmienić jej świat- za długo. Pełna nadziei, jakże radośnie śpiewała, na chwałę Boga, na chwałę Pana, że to,o co tak bardzo prosiła stało sie prawie, już była szczęśliwa... ale upadła z wycieńczenia. Anioł zbawienia nie mogł jej przynieść- zbyt późno zaczęła go prosić, zbyt wcześnie zasnęła... "Nie, nie odchodź, już słońce wschodzi! Będziemy razem pośród łez powodzi!" Lecz ona cicho oczy swe zamknęła, zapadła ciemność - Pani ją wzięła.