Grzegorz Zielono

Myślę o kulce w mojej skroni, Pejzażu myśli i uczuć na ścianie. Przemierzam oceany łez poronionych Przez chwile wyimaginowanych uczuć. Od drzewa do krzaka, od myśli do słowa Przemierza moich życia blask Od cierpienia do bólu, ode mnie do Ciebie Ścieżki martwego świstu jak echo w tatrach. Czuję w potylicy rozrywający ból Kula zboczyła ze swej trasy... Ciepło przemierza mój stan Ból koi cierpienie życia?! Daj mi skonać w cieple Twoich słów Daj mi umrzeć, gdy wyjdziesz ze mnie już...

Daj mi odpłynąć w najdalsze zakamarki snu Daj mi zwymiotować moje żale i wspomnienia Wytrzyj moją twarz z krwi, pamiętasz ją jeszcze? Daj mi odetchnąć świeżym powietrzem, Mam dość zapachu ludzkiej padliny! Zgaś tą żarówkę – razi mnie w oczy! Przestań stukać w ten zardzewiały kaloryfer! Nie dzwoń! Nie pisz! Nawet nie pamiętaj… Nie zasłaniaj okna Bo zrzucisz sznur, który już na mnie czeka.

Też czuję, że czegoś w nim brakuje, ale jakoś nie mogę odnaleźć w sobie tego promyka aby dodać ten finalny wykrzyknik. Pozdrawiam

Szukam twoich zdjęć na pianina strzępach Szukam ciebie przy dębowym stole. Nikogo nie ma? Wróciłem za późno... Pusty fotel, pusty stół I krzesło na dywanie moje... Stoję. Nie ma już kwiatów we flakonie, Nie ma zniczy przy grobie, Wszystko jest puste, wszystko to moje. Ty wciąż młoda choć starszą się stajesz Obrazem przy mnie stoisz i patrzysz w oczy. Odejdź zjawo, daj zapomnieć! Moje dłonie już nie młode, Mój dom, w którym tonę I te moje fo(r)tele które kochałaś tak skromnie.

Daj mi zapomnieć, daj spleśnieć mojemu mózgowi w formalinie Już nie tańcz me życie, już nie zatrzymuj mnie bajko różowa. Daj mi utonąć w plaży zielonej rozpaczy, daj odejść w zapomnienie. . Nagle spada z nieba martwy mojego życia ptak Spada cały mego życia wielki krzyż! A ja pod nim tylko lekki uśmiech tobie ślę… Odejdź! Odejdź życie me… . I tak kończy się – kulką w łeb! Tego zdechłego kotka 7 długich lat? Jego żółty mózg po ścianie spływa A już wszyscy… wszyscy… nikt o nim nie pamięta…

W sali siedzę, plastik szarpię, Tempo, na podręcznik patrzę. Czytam z lizaków i ciastek słowa Ciągle słysząc ciszej, ciszej! Ach jak chciałbym już zjeść! Iść już... Ja chcę... Spokoju Ciszy, Ci-szy! Harmonii Rytmu ! Czemu wciąż coś za uchem szemra? Czemu wciąż jakiś trzask słyszę? Będę czekał do ostatniego dzwonka Aż koncert się zakończy, Wtedy tylko zgrzyt usłyszę Głos podniosę i krzyknę: Dziękuję, Do widzenia! I krokiem spokojnym, pospiesznym W cień odejdę - łzę Za sobą zostawiwszy, Na Lakierowanym blacie Moich uczuć...

Stykają się bieguny Zwarcie! Trzask! Rozładowuje się, Zjonizowane Powietrze, już po wszystkim? Wokoło sucho, a gdzie lacrimy? Czy coś się stało? Gdzie życia wylewnych uczuć staw? Gdzie poeci i ich idealny świat? Wszystko rozładowuje się... W oddali widziałem nieba wrzask, Koło mnie stał błyszczący natężenia blask. Baterią byłem, a teraz to już nie mój czas...

Już suche dno kolejnej szklanki, Opróżnionej w chwili zapomnienia, Błyszczy srebrnie jak tafla morza. Szum z głośników głośno dźwięczy, Solo na pianinie o ścianę bezwstydnie rozbija. Biała karta poplamiona świeżym Zabarwieniem mego słowa Ugina się pod naporem emocji. W powietrzu czuć zapach nowego słowa... Już stoi jego opoka. Pada wieczna tafli zapora Rozlewają się wszystkie me słowa Na ... Pełna szklanka i dno jej mokre, Ciepłe ścianki i krawędź mokra. Herbatę wypijam i kropka.

Do mnie nie przemawia taka forma szczególnie podejście równoległe do awangardy lubelskiej. Jeśli chodzi o samą spójność dzieła to jest ono bardzo "pofragmentaryzowane", nie ma płynnych przejść(moje odczucie może być spowodowane formą). Treści to jak dla mnie jest całkiem dobra, choć też wymaga poprawek. Pozdrawiam

Nie brałem udziału w tym konkursie. W ogóle o nim nie wiedziałem, zresztą o wszystkich innych też nie wiedziałem.

Przepraszam miała być kropka :) Niedopatrzenie w trakcie przepisywania na forum.

Przecinek stawiam, i kropka. Myślnik przesuwam - i cudzysłów „rysuję” W nawiasie (pytanie) Zadaję Wykrzyknik! I kropka.