Aneta Michalska

Przepraszam Cię Panie, że mnie takim stworzyłeś za złość, za strach za słowa Że jestem człowiekiem - swoim myśleniem niewyzwolonym. Ze nie dałeś mi szansy na nierozumienie. Skazałeś mnie na dążenie, trwanie i śmierć. Moje życie podobne do krętej, kamienistej drogi jest prostym odcinkiem od Alfy do Omegi, niczym sznurek o dwóch końcach, które nigdy się nie zrosną. Rozumiem system nieograniczonej głupoty, rozumiem wzory, rozumiem pieniądze, choroby, nawet uczucia. Czasem nie rozumiem słów. Gdy myślę o Tobie, Panie, myślę za dużo - Albo za mało, bo i tak nic mi to nie daje. Nie umiem wyzwolić się z myślenia, z chęci rozumienia. Sam tego chciałeś, gdy tworzyłeś. Bym zagubiony czuciem zaczynał myśleć. Chciałeś, bym czuł. Dając mi duszę cielesną zrobiłeś ze mnie anioła z sercem złodzieja. Dałeś w pakiecie zestaw uczuć od czerni - przez czerwień, szarość - po biel. Z tą siłą, która czasem się łączy w jedność z innymi kazałeś czynić. I czynię. Różnie czynię. Robię to tak jak potrafię. Sięgając do palety, którą wcisnąłeś mi w ręce. Maluję obrazy - takie, jakich się spodziewasz. Zdolny do złego nieraz zrobię źle. - bardziej uzdolniony niż zdolny. Uzdolniony przez Ciebie Takim mnie stworzyłeś, więc nie każ przepraszać.